Το περιοδικό μας παρουσιάζει μία άγνωστη στο ευρύ κοινό συνέντευξη του θρυλικού εθνικιστή, συγγραφέα, αντάρτη και ιδεολόγου, του αείμνηστου συναγωνιστή μας Δημητρίου (Σκαρλάτου) Σούτζου.
Το περιεχόμενό της πρέπει να διαβαστεί προσεκτικά διότι είναι ένα κείμενο και με ιστορική και με ιδεολογική αξία. Τον Δημήτριο Σούτζο ο γράφων έτυχε να έχει την τιμή να τον γνωρίσει στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ως νεαρός μαθητής στο Ενιαίο Εθνικιστικό Κίνημα (ΕΝ.Ε.Κ.). Ανήκε στο μη αιρετό όργανο του κινήματος που είχε μόνον συμβουλευτικό μα συγχρόνως πολύτιμο ρόλο και λεγόταν «Εθνικό Συμβούλιο». (Σούτζος, Οικονομάκος, Κουμέλης, Κιτσίκης κ.α.)
Τον κοιτούσαμε φυσικά με σεβασμό, μια και ήταν κυριολεκτικά «παλιοσειρά» που μας «έριχνε» 50(!) ολοστρόγγυλα έτη, «οργανωμένος» πρώτη φορά από το 1932 στην Οργάνωση Ελλήνων Εθνικιστών. Ο ίδιος παρά τις περγαμηνές του, αγωνιστικές και πολεμικές -τουλάχιστον 10 παράσημα-, ήταν ένας απλός και προσιτότατος- συχνά και χιουμορίστας- τύπος ανθρώπου.
Η αγωνιστική ζωή και το έργο του
Γεννημένος στην Αθήνα το 1916 είχε καταγωγή από την οικογένεια των Σούτζων, ηγεμόνων παλαιά της Μολδοβλαχίας, κι έφερε τον τίτλο του Πρίγκιπα όπως οι Υψηλάντηδες, τίτλο αριστοκρατικό στον οποίο πάντως έδινε τον δικό του ορισμό περί «Αρίστων» σύμφωνα με την βιοθεωρία του Ελληνικού Εθνικισμού.
Ιδεολογίας που υπηρέτησε από τον μεσοπόλεμο έως το καθεστώς της 4ης Αυγούστου όπου υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος του σώματος «Οργάνωσις Εθελοντών Εργασίας». Παράλληλα, σπούδασε Νομικά και έγινε έφεδρος ανθυπίλαρχος Ιππικού. Το 1940-1941 πολέμησε στην πρώτη γραμμή. Στην Κατοχή ήταν μέλος της Εθνικιστικής Οργανώσεως «Οι Πρόμαχοι» και το 1943-1944 πολέμησε στις «Εθνικές Ομάδες Ελλήνων Ανταρτών» (Ε.Ο.Ε.Α.) ως αξιωματικός του Ιερού Λόχου Σπουδαστών. Τραυματίστηκε δύο φορές σε μάχες εναντίον κομμουνιστών και κατακτητών.
Μονιμοποιήθηκε στo ιππικό (σήμερα τεθωρακισμένα) και ξαναπολέμησε το 1946-1949. Διετέλεσε υποδιοικητής του Ιππικού της Βασιλικής Φρουράς, διευθυντής του Ραδιοφωνικού Σταθμού Ενόπλων Δυνάμεων, εκδότης του περιοδικού «Κένταυρος» (ΓΕΣ/ΔΙΣ). Υπήρξε πολυγραφότατος, συγγραφέας, ποιητής, συνθέτης πατριωτικών τραγουδιών και πολλά ακόμα.
Στο εμβληματικό βιβλίο «Χρονικό μιας σταυροφορίας» του Ρόδη Ρούφου»- βιβλίο που πρέπει να διαβάσει κάθε εθνικιστής για αντιληφθεί σε βάθος την περίοδο 1941-1945- εμφανίζεται από τον συγγραφέα με το κωδικό όνομα «Μουρούζης».
Μέχρι το τέλος της ζωής του υπήρξε ασυμβίβαστος και Ριζοσπάστης Εθνικιστής και για το πλήρες, ευρείας έκτασης, βιογραφικό, συγγραφικό, πολεμικό του έργο πρέπει να επανέλθουμε. Καλή ανάγνωση!
Ο Δ. Σούτζος ερωτήθηκε για την πρώτη του ενασχόληση με το εθνικιστικό κίνημα: «Για πρώτη φορά ήμουν μαθητής ακόμα στο γυμνάσιο. Είχα γραφτεί σε μια οργάνωση Ελλήνων Εθνικιστών την οποία αντελήφθην περνώντας τυχαία από την Λεωφόρο Συγγρού Είχε αρχές καθαρά εθνικοσοσιαλιστικές. Και αυτό συνέβαινε εις το σωτήριον έτος 1932». Για τη καταγωγή του ανέφερε πως «εγώ ταυτίζω την έννοια του πρίγκηπος και του ευγενούς με την έννοια του ήρωος πολεμιστού, του χοροδεσπότου ο οποίος μπορεί να διέθετε πύργο αλλά ήταν και ο πρώτος που ριχνόταν στην μάχη για να υπερασπίσει την βάση, τον λαό».
4η Αυγούστου και Τάγμα Εργασίας
«Την 4η Αυγούστου πρέπει κανείς να την συνδέσει με μια άλλη ημερομηνία, η οποία αποτελεί σταθμό στην ελληνική μας ιστορία, και αυτή είναι η 28η Οκτωβρίου και το ΟΧΙ, που σε εποχή κατά την οποία όλα τα κράτη της Ευρώπης τα οποία θεωρούντο ισχυρά, έπεφταν σαν χάρτινοι πύργοι, ορθούσε την Ελλάδα και έκανε όλο τον κόσμο να τρίβει τα μάτια του. Τίποτε άλλο δε νομίζω να χρειάζεται να πω».
Όσον αφορά τους Εθελοντές Εργασίας: «Παράλληλα με την οργάνωση της νεολαίας είχε δημιουργηθεί μια άλλη οργάνωση Εθελοντών Εργασίας, πιο γνωστή σαν Τάγμα Εργασίας. Ήταν μια οργάνωση που δεν ξεκίνησε απ’ το ίδιο το κράτος όπως η ΕΟΝ. Ήταν μια οργάνωση αγωνιστών που ξεκίνησε πολύ πριν αναλάβει την εξουσία ο Γιάννης Μεταξάς. Οι αγώνες που συνέδεαν τα μέλη, ήταν μακροχρόνιοι υπέρ της απελευθρώσεως των αλύτρωτων αδελφών μας.
Γι’ αυτό τον λόγο τα μέλη ήσαν κυρίως Κύπριοι, Βορειοηπειρώτες και Δωδεκανήσιοι. Επίσης ταυτόχρονα με τις εθνικές διεκδικήσεις υπήρξε και κοινός αγώνας εναντίον των μαρξιστών της εποχής, οι οποίοι κατά την διάρκεια του μεσοπολέμου ήσαν σαφώς τοποθετημένοι αντίθετα προς την ιδέα της πατρίδας.Η διάθεσις των νέων να προσφέρουν κάτι στο Έθνος υλοποιήθηκε με την μορφή εθελοντικής εργασίας σε κοινωφελή έργα, κάτω από μια ενιαία στολή που έμοιαζε με στρατιωτική αλλά και πανεργατική φόρμα και κατά σύμπτωση όλα σχεδόν τα στελέχη της ήταν έφεδροι αξιωματικοί.
Μέσα σ’ αυτή την οργάνωση και κάτω απ’ αυτή την στολή είχαν συνταχτεί καλλιτέχνες, εργάτες μικροεπαγγελματίες, επιστήμονες και γενικά νέοι κάθε τάξεως και μορφωτικού επιπέδου με μοναδικό σκοπό «ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ». Αυτό είχαμε και για σύνθημα. Έτσι άλλωστε τόνιζε και το τραγούδι μας:
«Εμπρός όλοι με μια καρδιά, στα στήθια την ελπίδα, γιατί ο αγώνας κι η δουλειά δοξάζουν την πατρίδα». Όπου η εθελοντική εργασία για το εθνικό σύνολο, μπαίνει στην ίδια μοίρα με τον αγώνα που διεξάγεται στα πεδία των
μαχών».
Ο ρόλος του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και των Κομμουνιστών
«Το ΕΑΜ- ΕΛΑΣ ήταν ένα κίνημα το οποίο φώναξε όλους τους Έλληνες να συσπειρωθούν σε ένα Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο. Παρόλο που ο σκληρός πυρήνας του αποτελείτο από παλαιούς διεθνιστές του ΚΚΕ, η έκκληση αυτή έγινε με συνθήματα εθνικιστικά. “Το κτύπημα εναντίον του κατακτητού”, ήταν για να καμουφλάρει παλιές προθέσεις, αποτελούσε μια μετατόπιση της τακτικής των «λαϊκών μετώπων» προς τομέα τον εθνικό. Κάνοντας αυτήν την προσπάθεια, μάζεψαν όλους τους Έλληνες στο όνομα της πατρίδος. Ποιοι; Εκείνοι για τους οποίους η πατρίδα ήταν κάτι το ξεπερασμένο, εκείνοι οι ίδιοι άνθρωποι οι οποίοι τραγουδούσαν στον ύμνο τους «κάτω η πατρίδα».
Όπως είπα, χώριζαν όλους τους λαούς σε εκμεταλλευτές και υφισταμένους την εκμετάλλευση, και οι πατρίδες αποτελούσαν αναχρονισμό. Και όμως μ’ αυτό το σύνθημα κάλεσαν όλους τους Έλληνες να πλαισιώσουν το μέτωπό τους. Δεν μπορούμε να αμφισβητήσουμε το γεγονός ότι έκαναν εγκλήματα. Δυστυχώς ήρθε η Βάρκιζα και αμνήστευσε αυτούς που έδωσαν τις εντολές και καταδίκασε αυτούς που νόμιζαν ότι αγωνίζονταν για την Ελλάδα. Ενώ αγωνίζονταν για εκείνο το οποίο έκρυβε η πρόθεσις του σκληρού πυρήνος του ΚΚΕ, μέσα στο πλαίσιο της επέκτασης των «λαϊκών μετώπων» στον εθνικοαπελευθερωτικό τομέα.
Αυτοί που επεδίωξαν διεθνισμό καλούσαν τον κόσμο να αγωνισθεί για το έθνος. Επρόκειτο για μεγάλη απάτη στην οποία έπεσαν θύματα όλες αυτές οι χιλιάδες των ανθρώπων που μπήκαν στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και έφτασαν σε εγκληματικές ακρότητες και εθνοπροδοτικές, γιατί δεν ήταν λίγες οι καταδόσεις εκείνη την περίοδο. Ακόμα και τα τραγούδια τους ήταν απατηλά, δεν έλεγαν εμπρός για την διεθνή, έλεγαν «εμπρός ΕΛΑΣ για την Ελλάδα». Ποιοι; Αυτοί των οποίων οι καθοδηγηταί παλαιότερα όταν γίνονταν παρελάσεις της 25ης Μαρτίου έβγαιναν και μούντζωναν την εθνική σημαία».
Το εθνικιστικό κίνημα στην Ελλάδα
«Όλες οι οργανώσεις- κινήσεις που υπάρχουν, ανεξάρτητα αν η καθεμιά είναι άσχετη από την άλλη, δείχνουν ότι η διάθεση η εθνικιστική είναι διάχυτη, ιδίως στην νεότερη γενιά. Παρόλο που υπάρχουν τα αντεθνικά ρεύματα, που αποτελούν ένα κατεστημένο και που έχουν σαν προμετωπίδα τον ευδαιμονισμό, την υλιστική αντίληψη, που καλλιεργούν την ηττοπάθεια, τον φιλοτομαρισμό μέσα στις ψυχές των νέων Ελλήνων, υπάρχει το ιδανικό του έθνους. Ανεξάρτητα από το αν υπάρχει δυστυχώς στην φυλή μας το φαινόμενο το οποίο βλέπει κανείς από αρχαιοτάτων χρόνων, που ο καθένας θέλει να σηκώσει το δικό του μπαϊράκι. Δεν είναι φαινόμενο της εποχής μας, είναι φαινόμενο το οποίο δυστυχώς παρετηρήθει σε όλες τις φάσεις της ελληνικής ιστορίας. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε κάτι διδακτικό για το μέλλον, ότι το φαινόμενο αυτό το καλλιέργησε και εκμεταλλεύτηκε ο ξένος παράγοντας».
Για το μέλλον του κινήματος
«Αυτό δεν μπορώ να το ξέρω. Εκείνο το οποίο θεωρητικά μπορεί κανείς να πει είναι ότι σε όλες τις περιστάσεις την λύση την δίνει η δύναμις. Οι συντελεσταί που διαμορφώνουν την δύναμη είναι πολλοί. Είναι η πίστις, είναι η συνέπεια, δηλαδή το ήθος εκείνων που αγωνίζονται, ό, τι λένε το κάνουν. Κάπου γράφω ότι ο λόγος του εθνικιστή πρέπει να είναι συμβόλαιο και έχει σημασία αυτό.
Είναι η εντιμότητα, η αποφασιστικότητα, είναι η μαχητικότητα, η μόρφωση η ενότητα και η συσπείρωση η οποία, όσο είναι δυνατόν, πρέπει να επιτευχθεί κάποτε. Βέβαια άμα γίνει ένας αγώνας -και αυτό το λέω κυρίως για εσάς, την νεότερη γενιά- θα βρεθεί ένας αρχηγός που η προσωπικότητα του θα μπορέσει να ενώσει και τους άλλους.
Αλλά και αν δεν βρεθεί ένας και υπάρχουν πολλοί αρχηγοί, όταν υπάρχουν όλα τα άλλα στοιχεία, στο τέλος θα έρθει η νίκη. Μέσα σ’ αυτά τα στοιχεία που ανέφερα προηγουμένως πρέπει να τονιστεί η διάπλαση της μόρφωσης, να φροντίσει κανείς να μορφώνεται εθνικιστικά και προπαντός να μελετά στο βάθος την ιστορία μας. Όσο υπάρχουν έλληνες θα υπάρχουν και άνθρωποι που θ’ αγωνίζονται και θα ξεχωρίζουν από την μεγάλη μάζα. Το ίδιο συνέβαινε σε όλες τις φάσεις της ιστορίας μας το ίδιο θα συμβεί και στον μέλλον».
Για αυτούς που ονομάζονται «εθνικιστές» και υποστήριζαν την τότε ΕΟΚ…
«Πρέπει να διαχωρίσουμε έναν όρο. Εθνικόφρονες μπορεί να λέγονται αυτοί οι κύριοι, εθνικιστές δεν λέγονται και ίσως η λέξη εθνικισμός να τους απωθεί. Δυστυχώς στην συναίσθηση της εθνικοφροσύνης έχει κυριαρχήσει μια νοοτροπία η οποία σήμερα ιστορικά όσο πάει και ξεπερνιέται. Ήταν δεμένη με τον αντικομμουνισμό. Βασικά με τις σημερινές συνθήκες όπως διαμορφώνονται, νομίζω ότι και ο όρος αντικομμουνισμός αρχίζει να ξεπερνιέται, θεωρούμενος από εθνικιστική σκοπιά. Ο όρος αντιμαρξισμός αναμφισβήτητα πάντα έχει την θέση του. Κατά συνέπεια, νομίζω ότι οι τάσεις της εθνικοφροσύνης, όπως την προσδιόρισα προ ολίγου, της συνταυτίσεως του ελληνικού συμφέροντος με συμφέροντα ξένων δυνάμεων εναντίον της ιδέας του κομμουνισμού, οδηγεί σε κάθε άλλο παρά εθνικό αποτέλεσμα. Σήμερα υπάρχουν εθνικιστές και στον χώρο της λεγόμενης δεξιάς και στον χώρο του λεγόμενου κέντρου και στον χώρο της άκρας αριστεράς. Καλοί και κακοί Έλληνες υπάρχουν παντού, καλοί για τον εαυτό τους και για την Ελλάδα. Ένας εθνικιστής πρέπει να ψάξει να βρει τους καλούς Έλληνες και αν μπορεί να τους ενώσει».
«Κόκκινο, το χρώμα κάθε επαναστάτη»!
«Σαν αξιωματικός του ιππικού, του αγαπημένου μου όπλου και κουβαλώντας μια μακραίωνη παράδοση προσφοράς θυσίας και αίματος, το χρώμα το οποίο εκφράζει αυτά τα ιδανικά είναι το χρώμα της ελπίδος, το πράσινο. Κατοικώντας όμως στα ελληνικά εδάφη και ζώντας κάτω από αυτόν τον ουρανό και περιβαλλόμενος από την αιώνια θάλασσά μας θα έλεγα ότι είναι δυνατόν να με εκφράζουν και τα χρώματα της σημαίας μας, το λευκό και το κυανόν. Πλήν όμως, το χρώμα κάθε επαναστάτη, είναι και θα είναι το κόκκινο. Αυτό που κυλάει στις φλέβες κάθε πραγματικού μαχητή.»
Πέτρος Μυλωνάς
πηγή: περιοδικό ΑΝΑΚΤΗΣΗ α.τ. 2 Δεκέμβριος 2016
Το ηχητικό αρχείο της σπάνιας συνέντευξης αναπαράχθηκε για πρώτη φορά στην εκπομπή «Θυρωροί της Νύχτας» του Axis radio.
Η συνέντευξη είχε παραχωρηθεί στην ομάδα του εθνικιστικού περιοδικού «το Αντίδοτο» στις 20/12/1991.