«Κανάγιες! Το ψωμί της εξορίας με τρέφει», έλεγε στα τελευταία του γραφτά, από την Πρέβεζα, ο μονίμως οργισμένος, ο αιωνίως ασυμβίβαστος Κ.Γ. Καρυωτάκης. Εισάγοντας έτσι στην κοινωνικοπολιτική δραστηριότητα μια ασκητική της αξιοπρέπειας, μπρος στην μικροπολιτική, μπρος στην χαμέρπεια και τα ταπεινά πεπραγμένα των ανθρώπων του καιρού του και όλων των καιρών. Εγκαινιάζοντας, με το πικρό […]