γράφει ο Άγγελος Δημητρίου
Εγκαταλείπουμε- ο καθένας από εμάς- την οικεία ζεστασιά της μήτρας, αποχωριζόμαστε με βιαιότητα την τροφό μας, χάνουμε την πρώτη φυσική μας πατρίδα.
Στο ξεκίνημα της ζωής μας.
Και καλούμαστε να υπάρξουμε με τρόπο διαφορετικό απ’ ό,τι μέχρι την στιγμή εκείνη. Ορίζεται αυτό το ξεκίνημα με το πρώτο κλάμα, τους πρώτους στεναγμούς, τα αναφιλητά. Μοιάζουν οι αντιδράσεις αυτές σαν μια συνειδητή αποστασιοποίηση από το καινούριο που αντικρίζουμε.
Ο νέος κόσμος, οκόσμος μας, δεν έχει όρια, δεν έχει σταθερά σημεία, δεν έχει απάγκια, αγκυροβόλια και μονιά. Τα αναζητούμε όλα αυτά εναγωνίως- συχνά μέχρι το τέλος της ζωής μας- κατά τον ίδια τρόπο με τον οποίο τα ψάχνουμε όταν ήμαστε βρέφη.
Όταν κληθούμε να οριοθετήσουμε να σκοτάδια μας, όταν μοχθήσουμε να βρούμε ένα γερό αγκωνάρι για να μας στηρίξει εν μέσω της δίνης της ζωής, όταν βουτήξουμε μέχρι τον λαιμό σ’ αυτή την κοιλάδα των δακρύων, τότε έχουμε να κοιτάξουμε μέσα μας και έξω από τον εαυτό μας. Θα αντιληφθούμε ότι τα σταθερά σημάδια που ζητάμε είναι υπαρκτά και πάντα παρόντα.
Πρόκειται για τους παραδεδομένους καρπούς της προγονικής εμπειρίας. Αυτή είναι η φωνή του αίματος. Αυτός είναι ο πατρικός οδοδείκτης. Ό,τι μας παραδόθηκε είναι ο χρυσαφής φάρος καταμεσής του μαύρου πελάγους όσο ο ουρανός μένει ανάστερος και οι άνεμοι λυσσάνε.
Η Παράδοση μάς καθοδηγεί σε μια ζωή αποκαθαρμένη και φωτεινή. Έχουμε να παραλάβουμε την δωρεά της υιοθεσίας. Δοσμένη από τους ιερούς μας πατέρες. Έχουμε να αποδεχτούμε το πολύτιμο δώρο του Μύθου, να το μορφοποιήσουμε και να ντύσουμε μ’ αυτό τον κόσμο, κάνοντάς τον μέρος του εαυτού μας, προχωρώντας σε μια αλγεινή αλλά δημιουργική συμφιλίωση.
Ό,τι μας δόθηκε είναι στο χέρι μας να αφυπνιστεί, να πάρει ζωή από την βούλησή μας και να μας δώσει ζωή πίσω, να μας δώσει τους θησαυρούς που έμεναν αποκοιμισμένοι. Εν μέσω του αφιλόξενου περιβάλλοντος που μας πλαισιώνει, που υπερκαλύπτει την φωνή μας και σκιάζει το πρόσωπο, τις προθέσεις και την θέλησή μας, δεν αδρανούμε αβοήθητοι. Χιλιάδες προγονικοί ψίθυροι- σαν ένας χθόνιος μουσικός σκοπός- στέκονται δίπλα μας, εντός μας, δίνουν τον τόνο και τον παλμό για να συνεχίσουμε την διαλεκτική διαδικασία της αληθινής ανέλιξης, της βιοτής που αληθεύει.
Η Παράδοση, αυτός ο πυρωμένος άνθρακας, είναι το αιώνιο παραμύθι της αλήθειας που διέπει τον κόσμο από την πρώτη αυγή του. Το φοβερό μυστικό… Που όμως αποκαλύπτεται μέσα -πολλές φορές- από την απλή καθημερινή συνομιλία με την όμαιμη κοινότητα, από την ζωή την στοιχισμένη στα παλιά ακούσματα, όχι από θεωρίες και ιδεολογίες και διανοητικές κατοπτεύσεις.
Ό,τι μας παραδόθηκε αποτελεί τον πιο πιστό, ζεστό μας σύντροφο στο ταξίδι διαμέσου της ερημιάς και τους χάους. Το λαξεύουμε με προσοχή και σεβασμό για να μας δείξει το πρόσωπό του. Και να αναδειχθεί, τελικά, το δικό μας πρόσωπο, ο αναζητούμενος αληθινός εαυτός.