Έτος 2020 και το φαινόμενο του freelancing έχει λάβει παγκοσμίως μεγάλες διαστάσεις. Το freelancing είναι μία νέα μορφή εργασίας, η οποία γίνεται εξ’ αποστάσεως και το άτομο εργάζεται ως ελεύθερος επαγγελματίας. Το είδος αυτό είναι αρκετά δημοφιλές στον τομέα της επιστήμης της πληροφορίας κατακτώντας σιγά- σιγά κι άλλους εργασιακούς τομείς.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο οι γυναίκες με παιδιά αποτελούν το 15% των freelancers, ποσοστό που την τελευταία δεκαετία έχει αυξηθεί ραγδαία κατά 70%. Σύμφωνα με το Nasdaq, το 43% του αμερικανικού δυναμικού θα απασχολείται ως freelancer μέχρι το τέλος του έτους. Το γεγονός αυτό, λοιπόν, έρχεται να δώσει μια νέα οπτική στην αγορά εργασίας, μία νέα ελπίδα, αλλά και κίνητρο για τις γηγενείς μητέρες, τις οποίες οι κυβερνήσεις των δυτικών κρατών παραμελούν επιδεικτικά. Μία ευκαιρία να εργαστούν και να προσφέρουν στην κοινότητα χωρίς να θυσιάσουν το αγαθό της μητρότητας, να συνεισφέρουν στο οικογενειακό εισόδημα και να αναθρέψουν τη νέα γενιά Ευρωπαίων.
Ωστόσο, παρόλο που τα στατιστικά, σε συνδυασμό με την προοπτική που προσφέρει αυτό το είδος εργασίας είναι ενθαρρυντικά για τη δημιουργία οικογένειας, είναι απαραίτητο να ελέγξουμε και τους κινδύνους, που ενδεχομένως ελλοχεύουν σε αυτά τα νούμερα.
Το αέναο κυνήγι υλισμού και η εισροή ξένου εργατικού δυναμικού, που παρατηρείται στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες, έχει απομακρύνει τον εργαζόμενο από τους συλλογικούς αγώνες καθιστώντας τον έρμαιο στη διαπραγματευτική δύναμη των πολυεθνικών. Η ηθική του σύγχρονου υλισμού και η εμφάνιση ενός νέου εργατικού δυναμικού από την Ασία και την Αφρική πρόκειται να μειώσει περαιτέρω το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων των πρώτων χωρών, και να εξισώσει τους μισθούς με αυτούς των χωρών του τρίτου κόσμου.
Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στους τωρινούς μισθούς λαμβάνοντας ως παράδειγμα τις πιο εξελιγμένες οικονομικά χώρες από κάθε ήπειρο: ο μέσος μισθός ενός Full Stack Developer στις Η.Π.Α, Γερμανία, Ινδία και Νιγηρία είναι 78.341€, 55.417€, 7.396€ και 2.513€ αντίστοιχα. Ακόμα και στο ουτοπικό φαινόμενο της σύγκλισης των μισθών σε μία όλο και περισσότερο παγκοσμιοποιημένη οικονομία θα προκαλέσει μια μείωση της τάξης του 54,7%. Είναι προφανές, επομένως, ότι η αρχή και μόνο μιας τέτοιας κατάστασης θα επιδεινώσει την ήδη εργασιακά τεταμένη ατμόσφαιρα.
Εντούτοις, προκύπτουν τα εξής ερωτήματα: α) πώς πρέπει να αντιδράσουν τα εθνικιστικά κόμματα και κινήματα σε αυτή τη νέα πραγματικότητα που βρίσκεται προ των πυλών και β) ποιες πρέπει να είναι οι παρεμβάσεις των κυβερνήσεων για την αποτροπή μιας τέτοιας δυστοπίας, η οποία ενισχύεται με τη διαρκή διανομή των ευρωπαϊκών φόρων σε προγράμματα στήριξης «προσφύγων» και «ευπαθών» κοινωνικών ομάδων αντί στην τεχνολογική ανάπτυξη και εξειδίκευση. Η παρέμβαση των ευρωπαίων εθνικιστών να αντισταθούν τόσο σε μία περαιτέρω διεθνοποίηση της ζήτησης εργασίας, η οποία αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε μία μη αναστρέψιμη κατάσταση, όπως και η «εκμετάλλευση» του freelancing προς όφελος της οικογένειας τίθενται απαραίτητες.
Γιάννης Βασιλείου