γράφει ο Άγγελος Δημητρίου
Κατά την πολιτική διαδικασία, συχνά καταφεύγει κανείς σε ορθολογικές επιλογές και περαιτέρω, σε εκλογικευμένες εξηγήσεις αυτών των επιλογών. Στην στάθμιση του ενδεχόμενου κινδύνου ή οφέλους, για τον ίδιο, για τον συλλογικό σκοπό. Το αν η «εξισορρόπηση» συνιστά έκπτωση ή την απαρχή μιας επιθετικής αναδίπλωσης, είναι ένα ανοιχτό ερώτημα. Η Ιστορία δίνει κατά καιρούς απαντήσεις, όμως όταν κανείς βρίσκεται «in medias res», δρα ανοίγοντας έναν εκ των πραγμάτων αχάρακτο δρόμο. Ο εκ των υστέρων απολογισμός, ίσως ενεργεί βοηθητικά για το μέλλον, το παρόν ωστόσο είναι ήδη συντελεσμένο.
Μία από τις κατακτήσεις των νεότερων εθνικιστικών πολιτικών κινημάτων, είναι η με διάφορες μορφές «περιφερειοποίηση». Είναι μια διαδικασία που άρχισε να οικοδομείται μέσα από την ανάδυση στην πολιτική πρακτική των σημερινών εθνικιστών, αναγκών συγκεκριμένων.
Δεν ήρθε για να υπηρετήσει ένα έτοιμο από τα πριν ιδεολόγημα. Αυτό κάνει την διαδικασία, κατά την πορεία της προς την κινηματική συστηματοποίηση, αυθεντική. Μα και γι’ αυτό ακριβώς και ακατέργαστη, άρα ευάλωτη σε διαφόρων ειδών και προέλευσης αλλοιώσεις.
Η αποδέσμευση από φορείς και πρόσωπα που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, εκούσια ή αθέλητα, υπονόμευσαν την συλλογική προσπάθεια, καθηλώνοντας την στο ρόλο μιας ανέξοδης αντιδραστικότητας, κι έτσι στην περιθωριοποίηση, έγινε λοιπόν με πρώτη ανάγκη, αυτήν της ελεύθερης δράσης αλλά και της σκέψης ακόμη!
Ήταν, κατά συνέπεια, αναπόφευκτο να προκληθούν συγκρούσεις με παγιωμένες νοοτροπίες που θεωρούνταν συστατικά ιδεολογικά φορτία της Εθνικιστικής Ιδέας, ενώ δεν αποτελούσαν παρά πεπερασμένα μέσα, αναγκαία ίσως σε αλλιώτικες συνθήκες παρελθόντων χρόνων.
Εξάλλου, οι νέες ομαδοποιήσεις παρ’ όλο το αυθεντικό κάλεσμα των επίκαιρων αναγκών, φάνηκε- όπως ήταν και αναμενόμενο- να παραμένουν, κατά τον έναν ή τον άλλον βαθμό, εγκλωβισμένες στα παρωχημένα στερεοτυπικά «παραδεδομένα» από το παλιό. Έτσι, όταν ήρθε με φυσικό τρόπο η ανάγκη της εξωστρέφειας προκειμένου να υπηρετηθεί ο σκοπός μιας ευρύτερης διάχυσης, έγινε φανερό το έλλειμμα των προϋποθέσεων που χρειάζονταν για να επιτευχθεί αυτό.
Δημιουργώντας από την αρχή, σε «ανοιχτό πεδίο»
Διότι η πολιτική εξωστρέφεια απαιτεί συλλογική αυτάρκεια. Αυτάρκεια ιδεολογική- πνευματική αλλά και δυνατότητα αυτοδύναμης πόρευσης σε πρακτικό επίπεδο. Κάτι στο οποίο έθεταν πρόσκομμα οι στερεοτυπικές πρακτικές, οι ομοιάζουσες με αυτόματες ψυχολογικές «εφηβικές» αντιδράσεις, σχετικά με τον βαθμό της οξυδέρκειάς τους. Δεν είναι όμως μόνο στον εθνικιστικό πολιτικό χώρο που παρατηρείται αυτό. Όσον αφορά στην Ελλάδα, σημαντικό μέρος της κοινωνίας, φαίνεται να αντιστέκεται ανακλαστικά στην «ενηλικίωσή» του.
Το έλλειμμα αυτό, περιχαρακώνει την επαναστατικότητα σε αντίδραση, με αποτέλεσμα οι δυνάμεις του κομφορμισμού να υπερφαλαγγίζουν μεσοπρόθεσμα τις ανανεωτικές προσπάθειες, που πράγματι τέτοιες είναι.
Το αίτημα άρα της «ενηλικίωσης», είναι μια- ρεαλιστική, αυστηρά πρακτική- πολιτική απαίτηση, που λειτουργεί σαν προαπαιτούμενο για μια πρωτογενή κινηματική δραστηριοποίηση και σαν εφαλτήριο για την μετέπειτα εξέλιξη αυτής.
Δεν χρειάζεται επομένως να εκφεύγουμε των πρώτων αναγκών. Αυτές είναι το πρώτο ξύπνημα, αυτές θα ανοίξουν τον δρόμο, αυτές ας ακολουθηθούν ώστε πρώτα- πρώτα να κατακτηθεί , να συσταθεί υγιώς εκείνο που θα είναι εκφραστικό των εθνικιστικών σκοπών.
H ριζοσπαστικότητα ενάντια στην Αστική Πολιτική
Τα προτάγματα και οι ριζοσπαστικοί σκοποί του Επαναστατικού Εθνικισμού παραθεωρούνται σαν ουτοπικοί, από τους «ρεφορμιστές της Δεξιάς», που τίποτα διαφορετικό δεν κάνουν από το να ακολουθούν τις αποτυχημένες πολιτικές κανονικότητες, με τον μανδύα του πραγματισμού και της μετριοπαθούς εξισορρόπησης. Δεν κάνουν τίποτα διαφορετικό από το να παρατείνουν τον επιθανάτιο ρόγχο της αστικής πολιτικής αντίληψης, κρατώντας μας πίσω.
Η αναγωγή της οργανικότητας από τους Ριζοσπάστες, σε ένα εξιδανικευμένο κοινωνικοπολιτικό «επέκεινα», δεν αρκεί για να ξορκίσει την σημερινή κοινωνικοπολιτική παθογένεια. Εκείνο που χρειάζεται είναι , το «μικροκλίμα» της οργανικότητας να διαποτίσει, μέσω των πολιτικών κοινοτήτων, τον «ξενιστή» του Αστικού Κράτους. Η πολιτική Συντροφικότητα λειτουργεί σαν μέσο και σαν σκοπός.
Για την κάλυψη της ανάγκης να υπάρχουν βιώσιμες εθνικιστικές κοινότητες και για την διασπορά και το πλάτεμα των κοινοτήτων έπειτα, στην υπάρχουσα πραγματικότητα, η οποία δεν είναι πια τίποτα άλλο από ένα νεκρό σώμα.