από τον πρόλογο του βιβλίου «Η διάλυση του συστήματος»
Το 1969 κυκλοφόρησε στα βιβλιοπωλεία της Ιταλίας ένα έργο ριζοσπαστικό και επαναστατικό για τα συντηρητικά ακροδεξιά δεδομένα της εποχής, του στυγνού και ξερού αντικομουνισμού. Πρόκειται για το έργο, σταθμό του Franco Freda, «Η διάλυση του συστήματος», που επηρέασε σημαντικά τους νεαρούς νεοφασίστες εκείνων των χρόνων και τάραξε πάρα πολύ τα πολιτικά νερά των ριζοσπαστικών κινημάτων, αλλά κυρίως τους βολεμένους πατριώτες στις τάξεις του MSI.
Σύμφωνα με την θεωρία του Freda, το αποτέλεσμα της ευρωπαϊκής ανάπτυξης είναι ο καπιταλιστικός-αστικός κόσμος, που διέπεται από τον οικονομικό παράγοντα και από την αρχή της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από τον άνθρωπο.
Σε αυτό το πλαίσιο, η ύπαρξη της αστικής τάξης θα εξαρτιόταν από την επιβίωση του ίδιου του κρατικού συστήματος, από το οποίο θα αντλούσε τροφή και προστασία. Απέναντι σε αυτόν τον εκφυλισμό ο Freda ήλπιζε στη συγκρότηση ενός Λαϊκού Κράτους, πολύ παρόμοιου με αυτά του λεγόμενου πραγματικού σοσιαλισμού. Στην εξωτερική πολιτική, το νέο κράτος θα έπρεπε να είχε καταγγείλει το Ατλαντικό Σύμφωνο, να σπάσει τις συμμαχίες με τις «υπερεθνικές νεοκαπιταλιστικές δομές» και να συνάψει συνθήκες με «τα πραγματικά αντικαπιταλιστικά κράτη».
Ο Freda λοιπόν θεώρησε την ολοκληρωτική ανατροπή του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος μέσω μιας «γρήγορης δράσης» που θα οδηγούσε στην «επιτάχυνση της αιμορραγίας» και, ως εκ τούτου, στο «θάψιμο του πτώματος». Σε αυτό το πλαίσιο -στο οποίο η επίθεση κατά της αστικής κοινωνίας ήταν αναπόσπαστο μέρος της νεοφασιστικής κουλτούρας όπως ήταν και της φασιστικής- η πρωτοτυπία της προσέγγισης του Freda εξαρτιόταν επίσης από τη θεωρητικοποίηση του λεγόμενου «επαναστατικού ενιαίου μετώπου».
Αυτό δεν πρέπει να γίνει κατανοητό ως απλή θεωρητική υπόθεση, αλλά ως μια συγκεκριμένη στρατηγική πρόταση. Έτσι, σφυρηλατώντας «πολιτικούς στρατιώτες» στους οποίους «η αγνότητα δικαιολογεί κάθε σκληρότητα και η αδιαφορία κάθε πονηριά», θα πρέπει να δημιουργηθεί μια επιχειρησιακή μονάδα με όλες τις αντισυστημικές δυνάμεις των λεγόμενων ακροδεξιών και ακροαριστερών δυνάμεων.
«Η διάλυση του συστήματος» φανερώνει μια διαίσθηση που έχει αναπτυχθεί από τον συγγραφέα στην πολιτική πρακτική όχι λιγότερο από ό,τι στο εκδοτικό έργο: τη δυνατότητα αντιστροφής της τάσης φθοράς της Δύσης, αποκατάστασης του αέρα Gestalt μέσω της αποσύνθεσης του πολιτισμού του Τρίτου Κράτους.
Ορίζοντας τον εαυτό του ως «ναζιμαοϊστή», ο Freda κατηγορήθηκε επίσης για υποκίνηση φυλετικού μίσους. Εξαιρετικός θεωρητικός και δηλωμένος αντιακαδημαϊκός, στο βιβλίο που θα διαβάσετε με προσοχή θεωρητικοποιεί τον αριστοκρατικό κομμουνισμό και το Μανιφέστο της Ομάδας του, στο οποίο θέτει τις συντεταγμένες της σκέψης του.
«Είμαστε: κατά των πολιτικών κομμάτων. Από τα σημερινά πολιτικά κόμματα εμφανίζονται μόνο πολιτικές θέσεις στο σούρουπο, που μπορούν μόνο να αποτελέσουν το στήριγμα για την επιτυχία των ολιγαρχικών ομάδων που σίγουρα δεν παρεμβάλλονται στον γενικό τρόπο ύπαρξης μας.
Είμαστε αντιδημοκρατικοί: τα φετίχ των καπιταλιστικών και μπολσεβίκικων δημοκρατιών είναι υπεύθυνα για την κατάρρευση των πολιτικών αξιών και για το ηθικό τραύμα που έχει διαλύσει τα άτομα, αποξενώνοντάς τα από την οργανική ζωή του κράτους. Είμαστε ενάντια σε ορισμένες εξάρσεις του εθνικισμού, οι οποίες πιστεύουμε ότι έχουν συντρίψει το ενιαίο υπόστρωμα του δυτικού πολιτισμού στις ιστορικές τους επιπτώσεις.
Είμαστε αντι-αστοί: η αστική τάξη, κατανοητή ως ψυχική κατάσταση και οικονομική προοπτική του κόσμου, είναι πρωταρχικά υπεύθυνη για αυτό το κλίμα που διαλύεται […] Είμαστε υπέρ ενός τρόπου ζωής που κανένα κόμμα δεν μπορεί να μας δώσει. αλλά μόνο μια τάξη ιδεών, μια διαφοροποιημένη ενότητα περιπτώσεων, η συναγωνιστικότητα (cameratismo) στον αγώνα ενάντια σε ένα ελαττωματικό σύστημα. Είμαστε υπέρ μιας αριστοκρατίας που είναι μια ριζική απόρριψη του μοντέλου της ισότητας. Έχουμε μια ιεραρχική και οργανική προοπτική […] Είμαστε υπέρ των πολιτισμών της Ευρώπης και της Δύσης, με τους Μύθους και τις Παραδόσεις τους, πέρα από τον εγωισμό και τους στείρους επαρχιωτισμούς στους οποίους καταλήγει η σημερινή εθνικιστική νοοτροπία.
Είμαστε υπέρ μιας παραδοσιακής αντίληψης ύπαρξης στην οποία οι εξοργισμένες και ανώμαλες προτάσεις της κοινωνίας και της οικονομίας δίνουν τη θέση τους σε ηρωικές αξίες του πνεύματος που νοούνται ως Τιμή, Ιεραρχία, Πιστότητα.»
Κωνσταντίνος Μποβιάτσος