του Gabriele Adinolfi
μετάφραση Κωνσταντίνος Μποβιάτσος
Πριν από 56 χρόνια ρωσικά άρματα μάχης και χώρες υποτελείς της Ρωσίας μπήκαν στην Πράγα. Έπνιξαν βίαια τη λεγόμενη «Άνοιξη της Πράγας» που ήταν ένας ειρηνικός δρόμος προς την κοινωνικότητα και την ελευθερία. Ακόμη και τότε στη Μόσχα ισχυρίστηκαν ότι αποφασίζουν για την κυβέρνηση και τις επιλογές ενός έθνους, που πίστευαν ότι δικαιωματικά κατείχαν. Ακόμη και τότε κατηγορούσαν «δυτικούς ελιγμούς» για να συγκαλύψουν τη βούληση του λαού και να την περάσουν ως συνωμοσία του δυτικού φασιστικού ιμπεριαλισμού.Ακόμη και τότε ανέφεραν τη CIA, προσποιούμενοι ότι δεν ήξεραν ότι ήταν μαζί τους. Ακόμη και τότε υπήρχαν Ιταλοί και Ευρωπαίοι που δικαιολόγησαν και ελαχιστοποίησαν την εισβολή των θηρίων.
Τότε ανακάλυψα ότι υπήρχαν εκείνοι που, αντιμέτωποι με την απαλότητα της Δύσης, ήλπιζαν σε μια ευρωπαϊκή εθνική και επαναστατική δύναμη. Αν σήμερα βρίσκω την ίδια σαθρή συγκατάβαση, την ίδια σκληρότητα, την ίδια υποκρισία όχι μόνο στα αριστερά αλλά και στο υπερβολικά απέραντο τσίρκο της δεξιάς, ακόμη και ακροδεξιάς και πρώην ριζοσπαστών, έχω καταλάβει εδώ και καιρό ότι οφείλεται σε εκείνο το φαινόμενο της μεταμόρφωσης που ο Gaber όρισε ως η «τρύπα του λαγού». Άλλοι λαγοί έφτασαν, ή ίσως θα είναι κουνέλια, για να συνωστισθούν μια κάποτε λιγότερο βουλωμένη τρύπα και έφεραν τους ιούς, τις ασθένειές τους και τις φαγούρες τους, για να μοιάζουν με αυτούς που κάποτε θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν. Αλλά όχι: είναι (και ίσως ήταν ήδη) ίδιοι με αυτούς.
Αν πριν είχες αυτούς τους ανθρώπους απέναντί σου, τώρα τους έχεις και κοντά σου και στο πλευρό σου. Είναι ο νόμος του χρόνου της διάλυσης. Και καταλαβαίνω ότι τείνουμε να συγχωρούμε αυτούς που έχουν επιλέξει τη δυσώδη ορδή: υπάρχουν χίλιοι λόγοι για χίλια μονοπάτια, ακόμα κι αν σχεδόν όλα είναι αηδιαστικά. Μπορεί επίσης να γίνει από στοργή ή για μια ήσυχη ζωή, αλλά έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα, μας άνοιξε τα μάτια για το πόσο ασήμαντο είναι να μην θέλουμε να μπούμε σε διαφωνίες για να παραμείνουμε ειρηνικοί.
Είθε να είμαστε πάντα στο πλευρό κάθε Πράγας στην Ευρώπη και ενάντια στους δήμιους της, χωρίς να προσποιούμαστε ότι οι αγενείς της Ανατολής, είναι λιγότερο ένοχοι από τους συνεργούς και τους χρηματοδότες τους από το εξωτερικό! Δεν υπάρχουν «γεωπολιτικές» απαντήσεις ή μηρυκασμοί εναλλακτικών διεθνιστών: είναι πάντα το Hic Rhodus Hic Salta. (Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα)