Πολλά είναι τα σημεία που καταδεικνύουν ότι τα εθνικιστικά κινήματα της Ευρώπης ολοένα και ενισχύονται κατακτώντας τις συνειδήσεις μεγάλου μέρους των Ευρωπαίων πολιτών. Παράλληλα, όπως είναι λογικό και αναμενόμενο το παρόν καθεστώς προσπαθεί με κάθε τρόπο να επιφέρει ανάσχεση αυτής της δυναμικής του εθνικισμού. Άλλες φορές με πιο νηφάλιο τρόπο ορισμένες συστημικές φωνές, επιχειρούν να ερμηνεύσουν την παραπάνω άνοδο.
Μια τέτοια φωνή, έρχεται από την εφημερίδα The Guardian όπου σε εκτενέστατο άρθρο της 22 Φεβρουαρίου γίνεται μια επόπτευση του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος της Casa Pound. Ο συντάκτης παρά το ότι βρίσκεται στην αντίθετη μεριά, δίνει μια εικόνα του σύγχρονου εθνικιστικού λόγου και προφίλ, και σκιαγραφεί τους τρόπους που οι εθνικιστές στις μέρες μας δίνουν τον δικό τους αγώνα επιβίωσης και ανάπτυξης μπροστά σε ένα ισχυρό και χωρίς ενδοιασμούς σύστημα.
Το άρθρο που έχει τίτλο «Το φασιστικό κίνημα που έκανε ξανά mainstream τον Μουσολίνι» αναφέρεται αρχικά στον ηγέτη του κινήματος Gianluca Iannone και στην κατάληψη από τους εθνικιστές του κτιρίου από όπου σήμερα γίνεται σημαντικό μέρος της πολιτικής προσπάθειας της Casa Pound.
«Το κτίριο αυτό έγινε το αρχηγείο ενός νέου κινήματος που ονομάζεται Casa Pound. Κατά τα επόμενα 15 χρόνια, θα ανοίξει άλλα 106 κέντρα σε ολό
κληρη την Ιταλία. Ο Iannone, ο οποίος βρισκόταν εδώ και τρία χρόνια στον ιταλικό στρατό, περιέγραφε κάθε νέο κέντρο ως «εδαφική επανάκτηση». Επειδή κάθε κέντρο ήταν αυτοχρηματοδοτούμενο και επειδή υποστήριζαν ότι «υπηρετούσαν τον λαό», τα νέα αυτά κέντρα άνοιγαν με τη σειρά τους γυμναστήρια, παμπ, βιβλιοπωλεία, καταδυτικά κλαμπ, ποδοσφαιρικές ομάδες, εστιατόρια, νυχτερινά κέντρα, τατουάτζίδικα και κομμωτήρια. Η Casa Pound ξαφνικά φαινόταν παντού. Παρουσιάστηκε όμως ως κάτι πέρα από την πολιτική: αυτή ήταν η «μεταπολιτική», επαναλαμβάνοντας τον επιφανή φασίστα φιλόσοφο Giovanni Gentile, ο οποίος έγραψε το 1925 ότι ο φασισμός ήταν «προ πάντων μια συνολική αντίληψη της ζωής».
«Μέχρι τότε, οι φασιστικές αναβιώσεις είχαν συνήθως παρατηρηθεί, από την ιταλική mainstream κουλτούρα, ως νοσταλγικές, μη καλλιεργημένες και θλιβερές. Το Casa Pound ήταν διαφορετικό. Παρουσιάστηκε ως προοδευτικό, καλλιεργημένο. Ο Iannone φέρει τον φασισμό στη νεολαία λόγω της «γοητείας των συμβόλων» και τώρα δημιουργικά μίλησε και συμπλήρωσε κωδικούς και λέξεις, συνθήματα και σύμβολα από το ventennio του Mussolini »(όπως είναι γνωστή η 20χρονη κυριαρχία του) και τα γύρισε σε στίχους τραγουδιού, λογότυπα και πολιτικές θέσεις του 21ου αιώνα. Σε μια χώρα στην οποία το στυλ και η στάση είναι πρωταρχικής σημασίας».
Ο ακτιβισμός και η κοινωνική πολιτική
«Η CasaPound επικεντρώθηκε στα σύγχρονα προβλήματα και διοργάνωσε δημιουργικές εκστρατείες: Το 2012, οι ακτιβιστές του CasaPound κατέλαβαν το γραφείο της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη Ρώμη και έβγαζαν έξω σάκους άνθρακα για να διαμαρτυρηθούν για λογαριασμό των ιταλών ανθρακωρύχων. Πολλές από τις πολιτικές τους έμοιαζαν με έκπληξη: ήταν βέβαια εναντίον της μετανάστευσης, αλλά με βάση τους υποτιθέμενους “προοδευτικούς” λόγους ότι η εκμετάλλευση μεταναστών εργαζομένων αντιπροσώπευε την επιστροφή στη δουλεία».
Η κατάληψη CasaPound έκανε επίσης έκκληση στους ψηφοφόρους της παλαιάς αριστεράς. Το λογότυπό του ήταν μια χελώνα (ένα ζώο που έχει πάντα μια στέγη πάνω από το κεφάλι του) και το όνομα του Ezra Pound χρησιμοποιήθηκε εν μέρει επειδή το ποίημά του Canto XLV, είναι ενάντια στο μίσθωμα και τους αρπακτικούς ιδιοκτήτες. Ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανε το CasaPound στο υπό κατάληψη κτίριο ήταν να κρεμάσει φύλλα από τα παράθυρα διαμαρτυρόμενοι για τις αυξήσεις των ενοικίων και τις εξώσεις- το 2009, υπήρξαν κατά μέσο όρο 25 εξώσεις στη Ρώμη κάθε μέρα. Αγωνίστηκαν για μια “κοινωνική υποθήκη”, στην οποία οι πληρωμές ενοικίου θα γίνονταν ουσιαστικά πληρωμές υποθηκών, μετατρέποντας τον μισθωτή σε ιδιοκτήτη σπιτιού. Μέσα σε μήνες, έδωσαν καταφύγιο σε δεκάδες οικογένειες αστέγων.
«Οι περισσότεροι Ιταλοί παρακολουθούν το CasaPound με ένα μείγμα γοητείας και επαγρύπνησης για 15 χρόνια, προσπαθώντας να καταλάβουν ακριβώς αυτό που είναι. Το κίνημα ισχυρίζεται ότι είναι μια δημοκρατική και αξιόπιστη παραλλαγή του φασισμού, αλλά κατηγορείται για την ενθάρρυνση της βίας και του ρατσισμού. Οι μαχητές του CasaPound μου έχουν πει επανειλημμένα ότι είναι μια ενοποιητική δύναμη για την Ιταλία, αλλά πολλοί Ιταλοί ανησυχούν ότι απλά αναπαράγουν ιστορικές διαιρέσεις σε μια κοινωνία με βαθιά κρίση ταυτότητας».
Μπροστά στις κάλπες
«Το ερώτημα για την Casa Pound τίθεται τώρα επειγόντως, διότι ελπίζει να εισέλθει στο κοινοβούλιο τον επόμενο μήνα. Στις 4 Μαρτίου, οι Ιταλοί θα μεταβούν στις κάλπες σε γενικές εκλογές στις οποίες η δεξιά και η ακροδεξιά αναμένεται να θριαμβεύσουν. Οι εκλογικές δυνατότητες του ίδιου του CasaPound είναι περιορισμένες: αν και στο παρελθόν έχουν λάβει σχεδόν το 10% των ψήφων σε ορισμένες εκλογικές περιφέρειες, χρειάζονται τουλάχιστον το 3% όλων των ψήφων σε εθνικό επίπεδο για να κερδίσουν κάποιες κοινοβουλευτικές έδρες, κάτι που φαίνεται σχεδόν αδιανόητο. Ωστόσο, ο πολλαπλασιασμός και η ανάπτυξη αντιπάλων ακροδεξιών κομμάτων δεν αποτελεί ένδειξη της απαξίωσης του κινήματος αλλά της επιτυχίας του. Για 15 χρόνια, το CasaPound ήταν σαν τη μαγιά στην άκρα δεξιά – το συστατικό που κάνει τα πάντα γύρω του να αυξάνονται».
Οδοδείκτης για το μέλλον
Στην συνέχεια περιγράφεται ο ακτιβισμός του κινήματος και η κοινωνική πολιτική του και έπειτα, μέσω μιας ιστορικής αναδρομής στις ταραχώδεις περασμένες δεκαετίες, αποτυπώνεται η σημερινή επιρροή των εθνικιστών στην Ιταλία. Παρά τα στερεότυπα που χρησιμοποιεί το σύστημα και από τα οποία είμαστε μαθημένοι, είναι σαφές ότι ακόμα και όταν προσπαθεί με νηφαλιότητα να επεξηγήσει τον ρόλο των εθνικιστών και την δυναμική τους, η ανησυχία δεν μπορεί να καλυφθεί.
Σήμερα, το Κοινωνικό Κίνημα της Casa Pound αποτελεί πρότυπο για την οργάνωση και την ανάπτυξη κάθε εθνικιστικού φορέα. Με δυναμισμό και με φαντασία, με χαρισματικούς ηγέτες και φιλολαϊκό λόγο, με το άνοιγμα καινούριων δρόμων στην πολιτική μέσω πρωτότυπων δράσεων, οι Ιταλοί Εθνικιστές δείχνουν πώς πρέπει να κινηθούμε για να αναδειχθούμε στα πλαίσια που οι ιδέες μας αξίζουν.
Γεώργιος Παπάζογλου