Η νίκη του συνασπισμού Ελλάδος-Σερβίας-Μαυροβουνίου και Βουλγαρίας έναντι της οθωμανικής αυτοκρατορίας στον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο δεν έβαλε τέλος και στα προβλήματα. Η όρεξη της Βουλγαρίας «είχε ανοίξει» και οραματίζονταν την «Μεγάλη Βουλγαρία» της Συνθήκης του Αγίουουλγαρικές κινήσεις. Σύναψε συνθήκη με την Σερβία και μετέφερε τον κύριο όγκο των στρατιωτικών της δυνάμεων στην κεντρική Μακεδονία μετά το πέρας των επιχειρήσεων στην Ήπειρο. Προτεραιότητα για τον Ελληνικό Στρατό αποτελούσε η Θεσσαλονίκη. Ο αρχιστράτηγος Βασιλιάς Κωνσταντίνος έστειλε τελεσίγραφο στον Βούλγαρο διοικητή να αποχωρήσει από την πόλη. Οι Βούλγαροι επιτέθηκαν στους Σέρβους στην Γευγελή, ο Ελληνικός Στρατός αντεπιτέθηκε και δια της λόγχης εξεδίωξε τους Βούλγαρους και εισήλθε θριαμβευτής στην Θεσσαλονίκη. Στις 19-21 Ιουνίου του 1913 η μάχη του Κιλκίς-Λαχανά απέδειξε την ανωτερότητα και την ικανότητα του Ελληνικού Στρατού.

Οι στρατιώτες μας έδειξαν ασύλληπτη γενναιότητα, αφού τις περισσότερες φορές επιτίθονταν ακάλυπτοι εφ’ όπλου λόγχης κάτω από τα σφοδρά πυρά του βουλγαρικού πυροβολικού. Η μάχη Κιλκίς-Λαχανά άνοιξε τον δρόμο των Ελλήνων προς τον Βορά και διέλυσε τον μύθο του αήττητου του βουλγαρικού στρατού. Το κυριότερο όμως ήταν ότι για ακόμη μία φορά οι ξένοι στρατιωτικού εξύμνησαν τα Ελληνικά Όπλα.

Συγκεκριμένα ο Γάλλος στρατηγός Debeney όταν επισκέφτηκε το πεδίο της μάχης και ενημερώθηκε για τις κινήσεις των αντιπάλων δυνάμεων είπε: «Αυτή η τακτική δεν είναι γαλλική, ούτε γερμανική. Είναι απλά ελληνική». Τότε που δεν μιλούσαμε με «αυστηρά μηνύματα», αλλά με τις λόγχες των Ευζώνων μας.