Η προπαγάνδα των νεοφιλελεύθερων και των συντρόφων τους κομμουνιστών, είναι γνωστό ότι εκδηλώνεται με ομοβροντίες ψεμάτων και ύβρεων για τις ιδεολογικές θέσεις μας. Φυσικά, ύβρεις δίχως αποδέκτη δεν υπάρχουν. Η 21η Απριλίου 1967 και οι ηγέτες της, είναι οι πιο συχνοί αποδέκτες του λεκτικού τους εμετού. Είναι όμως μόνο ο Παπαδόπουλος ή ο Παττακός; Όχι βέβαια!
Είναι και κάποιος άλλος, τον οποίο δεν αναφέρουν και πολύ συχνά… Ο Ιωάννης Μεταξάς, ο μεγάλος αυτός άνδρας, μπορεί να είναι μισητός σε αυτούς, αλλά δεν αναφέρονται σε αυτόν τακτικά.
Και πως να τον αναφέρουν;
Είναι επιχειρηματολογικά δειλοί να αντιμετωπίσουν τον Μεταξά, τις ιδέες και τα έργα του.
Θα έπρεπε να μας πουν κάτι υποτιμητικό για έναν από τους καλύτερους επιτελικούς αξιωματικούς εκείνης της εποχής. Για τον αξιωματικό που υπέγραψε για την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, την στιγμή που εκείνοι υπέγραψαν την προδοσία της.
Θα έπρεπε να μας πείσουν για το “ανάξιο” του Μεταξά που απελευθέρωσε δυο φορές (ως αξιωματικός και ως Κυβερνήτης) τη Βόρειο Ήπειρο.
Τι θα μας έλεγαν για τις κοινωνικές, εργασιακές και λοιπές μεταρρυθμίσεις της 4ης Αυγούστου 1936; Θα διαφωνούσαν για το οκτάωρο ή την δεκαπενθήμερη άδεια; Για την πάταξη της εργασίας για τα παιδιά; Για την διαγραφή χρέους, τι θα έλεγαν εκείνοι που το πολλαπλασίασαν;
Για την ανάληψη της ύψιστης ευθύνης τα τελευταία 100 χρόνια; Μας λένε ότι το “ΟΧΙ” το είπε ο λαός και όχι ο Μεταξάς. Αν το δεχτούμε, η πορεία έδειξε ότι όσα “όχι” και αν πει ο λαός, χρειάζεται ένας ηγέτης να το εφαρμόσει…
Ανίκανοι ακόμη και για αυτό. Ο Ιωάννης Μεταξάς, ο αφοσιωμένος οικογενειάρχης, ο καλλιεργημένος άνθρωπος, ο μπαρουτοκαπνισμένος αξιωματικός και ο εθνεγέρτης πολιτικός δεν είναι εύκολος στόχος. Βασικά δεν είναι καν στόχος για τους αντιπάλους μας.
Η ενότητα των Ελλήνων δια της υγιούς πειθαρχίας και η προσήλωσης στο εθνικό καλό, δεν αντιμετωπίζονται εύκολα από αυτούς, που για τον προσωπικό τους πλουτισμό προδίδουν τα πάντα.
Η 4η Αυγούστου, είτε τους αρέσει είτε όχι, αποτελεί για πολλούς από εμάς έναν φάρο που λάμπει από το παρελθόν και φωτίζει για το μέλλον.
Μπορεί οι σημερινοί πολιτικοί να τον αγνοούν, αλλά για εμάς το σύνθημα παραμένει.
Παραμένει ίδιο, αναλλοίωτο και σταθερό, όπως εκείνη τη νύχτα: Alors, c’est la guerre!
Μιχάλης Τάντης
More Stories
Sergion Ramelli, μια ιστορία που δημιουργεί ακόμη φόβο
Ανήμερα του ετήσιου εορτασμού του Σέρτζιο Ραμέλι, μας έρχεται στο νου σαν ένα χτύπημα εκείνη η νύχτα της 29ης Απριλίου...
Αρχαιοφουτουρισμός 20 χρόνια μετά: αυτό που μας βοήθησε να καταλάβουμε o Guillaume Faye
«Η ιστορία μας διδάσκει ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν τους πολιτισμούς τους με βάση κάποιο σχεδιασμό ούτε με δική τους...
Etsi mortuus urit… Αν και νεκρός, καίει ακόμη
«Θα έχεις κερδίσει. Το να σκοτωθείς από την τελευταία προσπάθεια δεν θα έχει πλέον σημασία αν οι άλλοι είναι εκεί,...
«Έκανα σκασιαρχείο απ’ τη ζωή»*, λίγα λόγια για τον Αλέξη Τραϊανό
του Άγγελου Δημητρίου«Ψάχνω τρόπο να πεθάνω γιατί θα μπούμε στην ΕΟΚ. Εγώ δεν θα μπω πουθενά», έγραφε το 1979 ο...
Pierre Drieu La Rochelle… in memoriam
«Αναζητώ συνεχώς τη μοναξιά για να παραδοθώ στον φόβο. Ο φόβος ήταν πάντα μαζί μου. Ως παιδί έριξα τον εαυτό...
Αι «ειδοί του Μαρτίου» και η δολοφονία του Ιούλιου Καίσαρα
Η Λέξη Ειδοί προέρχεται από την λατινική λέξη Idus που σημαίνει ήμισυ και αναφέρεται στην ημέρα που διαιρεί τον μήνα...
Recent Comments