του Κωνσταντίνου ΜποβιάτσουΗ Μεγάλη Βρετανία, εγκατέλειψε τελικά την ΕΕ. Σε γενικές γραμμές είναι μια καλή είδηση, λαμβάνοντας υπόψιν ότι το Λονδίνο έδωσε αρκετά και πήρε λιγότερα. Και όλα αυτά τονίζοντας ότι μιλάμε για μια χώρα ισχυρή και σύμμαχο πιστή των ΗΠΑ.
Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με βεβαιότητα αν αυτή η επιλογή, που υποστηρίχθηκε και επιβλήθηκε σθεναρά από τις ισχυρές Βρετανικές οικονομικές δυνάμεις, θα ωφελήσει ή θα βλάψει την Μεγάλη Βρετανία. Από τότε που έχασε πολλά μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (διότι έχασε πράγματι καταστροφικά πάρα πολλά), η Αγγλλιά διατήρησε την πολιτισμική, ψυχολογική ακόμη και πνευματική επίδραση που της επέβαλε η Μασωνία, Αυτά όλα με το γεγονός ότι το περιβόητο City του Λονδίνου, αποφάσιζε και αποφασίζει για την πορεία του χρυσού, την επιβολή οικονομικών κανόνων αλλά και την συμμετοχή στον δορυφορικό έλεγχο (Echelon) που επιβλέπει τα πάντα.
Στις φιλοδοξίες της παγκοσμίου Ισχύος, που η Αγγλία συνέχιζε πάντα να θρέφει, δημιουργούταν κάποια προβλήματα από μια ανεπαρκή υλική και οικονομική κατάσταση αφού οι συνθήκες της ενδοχώρας ήταν ανεπαρκείς. Το να σωθεί η Αγγλία από μια πτώχευση, έπαιξαν ρόλο τρεις παράγοντες.
Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με βεβαιότητα αν αυτή η επιλογή, που υποστηρίχθηκε και επιβλήθηκε σθεναρά από τις ισχυρές Βρετανικές οικονομικές δυνάμεις, θα ωφελήσει ή θα βλάψει την Μεγάλη Βρετανία. Από τότε που έχασε πολλά μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο (διότι έχασε πράγματι καταστροφικά πάρα πολλά), η Αγγλλιά διατήρησε την πολιτισμική, ψυχολογική ακόμη και πνευματική επίδραση που της επέβαλε η Μασωνία, Αυτά όλα με το γεγονός ότι το περιβόητο City του Λονδίνου, αποφάσιζε και αποφασίζει για την πορεία του χρυσού, την επιβολή οικονομικών κανόνων αλλά και την συμμετοχή στον δορυφορικό έλεγχο (Echelon) που επιβλέπει τα πάντα.
Στις φιλοδοξίες της παγκοσμίου Ισχύος, που η Αγγλία συνέχιζε πάντα να θρέφει, δημιουργούταν κάποια προβλήματα από μια ανεπαρκή υλική και οικονομική κατάσταση αφού οι συνθήκες της ενδοχώρας ήταν ανεπαρκείς. Το να σωθεί η Αγγλία από μια πτώχευση, έπαιξαν ρόλο τρεις παράγοντες.
Πρώτα η ανακάλυψη κοιτασμάτων πετρελαίου στην Βόρεια θάλασσα, έπειτα η σύνδεσή της με την Ευρωπαϊκή οικονομία και τέλος η επιλογή του Μπλερ να καταστήσει το City του Λονδίνου μια τριτοκοσμική πιάτσα κερδοσκοπίας που πρακτικά έγινε μια offshore της ΕΕ.
Να κόψεις το «καλώδιο» με την Ευρώπη έχει και τα ρίσκα του. Επισημαίνεται ίσως από το γεγονός ότι η βρετανική οικονομία, η οποία είναι ουσιαστικά κερδοσκοπική και παρασιτική, δεν μπορούσε να αντέξει να υπογράψει τους κανόνες της διαφάνειας και ότι από όλα τα χρηματοπιστωτικά κέντρα φαίνεται ότι η Μεγάλη Βρετανία θα παραμείνει μια ευρωπαϊκή offshore.
Άρα λοιπόν, όλα αλλάζουν χωρίς να αλλάζει τίποτε; Πιθανόν, αν λάβουμε υπόψιν μας ότι οι Εγγλέζοι δεν ενσωματώθηκαν ποτέ στην Ευρώπη και είχαν κρατήσει μάλιστα και το νόμισμά τους. Σίγουρα χάνουν και κάτι, όπως την έδρα του το Ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού ιδρύματος και αυτήν της Υγείας, αλλά και το δικαίωμα, που είχαν μέχρι τώρα, το να αποφασίζουν για τις εκδόσεις του Ευρώ. Όσον αφορά τις λεγόμενες «αυτοκρατορικές» τους επιρροές; Κανείς δεν καταλαβαίνει με ποιον τρόπο θα μπορούσαν να προχωρήσουν σε αυτό το μονοπάτι που πάντα το Λονδίνο ήξερε να το κάνει καλά.
Σίγουρα κερδιζουν κάτι στην εικόνα τους. Και στην αύξηση των αφροασιατών «μεταναστών» για να αντικαταστήσουν τους Ευρωπαίους, όπως τόνισε με έμφαση ο Φάραντζ. Από την άλλη το Λονδίνο ρισκάρει να χάσει εκείνη την πολιτική δύναμη που είχε αποκτήσει πάνω στην ΕΕ ενεργώντα σαν φίλτρο με την πέρα του ατλαντικού υπερδύναμη.
Να κόψεις το «καλώδιο» με την Ευρώπη έχει και τα ρίσκα του. Επισημαίνεται ίσως από το γεγονός ότι η βρετανική οικονομία, η οποία είναι ουσιαστικά κερδοσκοπική και παρασιτική, δεν μπορούσε να αντέξει να υπογράψει τους κανόνες της διαφάνειας και ότι από όλα τα χρηματοπιστωτικά κέντρα φαίνεται ότι η Μεγάλη Βρετανία θα παραμείνει μια ευρωπαϊκή offshore.
Άρα λοιπόν, όλα αλλάζουν χωρίς να αλλάζει τίποτε; Πιθανόν, αν λάβουμε υπόψιν μας ότι οι Εγγλέζοι δεν ενσωματώθηκαν ποτέ στην Ευρώπη και είχαν κρατήσει μάλιστα και το νόμισμά τους. Σίγουρα χάνουν και κάτι, όπως την έδρα του το Ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού ιδρύματος και αυτήν της Υγείας, αλλά και το δικαίωμα, που είχαν μέχρι τώρα, το να αποφασίζουν για τις εκδόσεις του Ευρώ. Όσον αφορά τις λεγόμενες «αυτοκρατορικές» τους επιρροές; Κανείς δεν καταλαβαίνει με ποιον τρόπο θα μπορούσαν να προχωρήσουν σε αυτό το μονοπάτι που πάντα το Λονδίνο ήξερε να το κάνει καλά.
Σίγουρα κερδιζουν κάτι στην εικόνα τους. Και στην αύξηση των αφροασιατών «μεταναστών» για να αντικαταστήσουν τους Ευρωπαίους, όπως τόνισε με έμφαση ο Φάραντζ. Από την άλλη το Λονδίνο ρισκάρει να χάσει εκείνη την πολιτική δύναμη που είχε αποκτήσει πάνω στην ΕΕ ενεργώντα σαν φίλτρο με την πέρα του ατλαντικού υπερδύναμη.
Η κοιτίδα του αντιευρωπαϊσμού
Δούλεψε δυνατά πάνω σε αυτήν την επιλογή όμως, σε αντίθεση με την πρόταση της Γερμανίας που πρότεινε στην Αγγλία να γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της λεγόμενης «Kerneuropa», δηλαδή του σκληρού ευρωπαϊκού πυρήνα, ίσως για να ισχυροποιήσει ένα είδος δεσμού WASP. Κάτι παρόλο που 81 χρόνια πριν την έστειλε στην άβυσσο.
Βρισκόμαστε στην εποχή της πολυπολικής αναδιάρθρωσης. Οι ΗΠΑ δεν θέλουν την Ευρώπη να γίνει ένας μεγάλος παίχτης, το ίδιο επιθυμεί και η Τουρκία, ένα κομμάτι της Κίνας, αλλά που συμφέρει και την Ρωσία με την Ινδία και ίσως λίγο την Ιαπωνία. Το Λονδίνο, πετώντας την μάσκα, παρουσιάζεται σαν το πεντηκοστό πρώτο αστέρι της σημαίας των γιάνκηδων.Όλες οι ενέργειες τύπου anti –Euro, διαφόρων Exit, εφευρέθηκαν από τις εγγλέζικες Στοές και προωθήθηκαν από πράκτορες με εγγλέζικη επιρροή και καθοδήγηση.
Η Αγγλία στο κάτω κάτω, παραμένει πιστή στον εαυτό της και στην ιστορική της αντιευρωπαϊκή θέση. Πάντα ήταν εχθρός μας και με γεγονότα που πολλοί ειδικά δεξιοί δεν θέλουν να βλέπουν. Πάντα ήταν ένα πρόβλημα για εμάς οι Άγγλοι. Βέβαια υπάρχουν και εξαιρέσεις. Να θυμηθούμε το παράδειγμα του Eδουάρδου Η’, του sir Oswald Mosley και του William Joyce με το ψευδόνυμο Lord Haw-Haw.
Αλλά στους αντιπάλους και εχθρούς καμιά φορά αρμόζει και ένας σεβασμός, όπως στον πόλεμο. Οι Άγγλοι είναι ένα πρόβλημα και το ξέρουμε. Το χειρότερο είναι αυτοί που εφάρμοζαν και εφαρμόζουν την τακτική των Άγγλων και που ζουν ανάμεσά μας. Πάντα αυτοί αντιπροσώπευαν την καταστροφή της Ευρώπης μας και φυσικά της χώρας μας. Από αυτούς δεν μπορούμε να γλυτώσουμε καθόλου καθώς συνεχίζουν να ακολουθούν πιστά τις εντολές των αφεντικών τους και στην χειρότερη μορφή μάλιστα. Όσα χρόνια και να πέρασαν, μάλλον ο χρόνος έχει σταματήσει ογδόντα ένα χρόνια πριν…!
Δούλεψε δυνατά πάνω σε αυτήν την επιλογή όμως, σε αντίθεση με την πρόταση της Γερμανίας που πρότεινε στην Αγγλία να γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της λεγόμενης «Kerneuropa», δηλαδή του σκληρού ευρωπαϊκού πυρήνα, ίσως για να ισχυροποιήσει ένα είδος δεσμού WASP. Κάτι παρόλο που 81 χρόνια πριν την έστειλε στην άβυσσο.
Βρισκόμαστε στην εποχή της πολυπολικής αναδιάρθρωσης. Οι ΗΠΑ δεν θέλουν την Ευρώπη να γίνει ένας μεγάλος παίχτης, το ίδιο επιθυμεί και η Τουρκία, ένα κομμάτι της Κίνας, αλλά που συμφέρει και την Ρωσία με την Ινδία και ίσως λίγο την Ιαπωνία. Το Λονδίνο, πετώντας την μάσκα, παρουσιάζεται σαν το πεντηκοστό πρώτο αστέρι της σημαίας των γιάνκηδων.Όλες οι ενέργειες τύπου anti –Euro, διαφόρων Exit, εφευρέθηκαν από τις εγγλέζικες Στοές και προωθήθηκαν από πράκτορες με εγγλέζικη επιρροή και καθοδήγηση.
Η Αγγλία στο κάτω κάτω, παραμένει πιστή στον εαυτό της και στην ιστορική της αντιευρωπαϊκή θέση. Πάντα ήταν εχθρός μας και με γεγονότα που πολλοί ειδικά δεξιοί δεν θέλουν να βλέπουν. Πάντα ήταν ένα πρόβλημα για εμάς οι Άγγλοι. Βέβαια υπάρχουν και εξαιρέσεις. Να θυμηθούμε το παράδειγμα του Eδουάρδου Η’, του sir Oswald Mosley και του William Joyce με το ψευδόνυμο Lord Haw-Haw.
Αλλά στους αντιπάλους και εχθρούς καμιά φορά αρμόζει και ένας σεβασμός, όπως στον πόλεμο. Οι Άγγλοι είναι ένα πρόβλημα και το ξέρουμε. Το χειρότερο είναι αυτοί που εφάρμοζαν και εφαρμόζουν την τακτική των Άγγλων και που ζουν ανάμεσά μας. Πάντα αυτοί αντιπροσώπευαν την καταστροφή της Ευρώπης μας και φυσικά της χώρας μας. Από αυτούς δεν μπορούμε να γλυτώσουμε καθόλου καθώς συνεχίζουν να ακολουθούν πιστά τις εντολές των αφεντικών τους και στην χειρότερη μορφή μάλιστα. Όσα χρόνια και να πέρασαν, μάλλον ο χρόνος έχει σταματήσει ογδόντα ένα χρόνια πριν…!