Προ ημερών διαβάσαμε ότι η Επιτροπή των Αμερικανικών Όσκαρ ή κάτι τέτοιο, τέλος πάντων, ζήτησε συγγνώμη από μία Ινδιάνα ονόματι Σαντσιν Λιτλφεδερ για ένα περιστατικό που είχε συμβεί πριν πολλά χρόνια όταν πήγε να παραλάβει το Όσκαρ για λογαριασμό του Μάρλον Μπράντον.
Τότε είχε ζητήσει να αναγνωστεί μία επιστολή του Μπράντον σχετικά με την άποψη του για την άδικη αντιμετώπιση, κινηματογραφικά πάντα, των Ινδιάνων από την βιομηχανία του κινηματογράφου. Οι αντιδράσεις τότε ήταν εναντίον του Μπράντον.
Τον κατηγόρησαν για ματαιοδοξία και είπαν ότι επειδή είχε αρχίσει να παίρνει κιλά δεν πήγε ο ίδιος να παραλάβει το βραβείο. Αντέδρασε τότε ο άλλος μεγάλος ηθοποιός των ταινιών western, ο Τζον Γουέιν.
Πολλά χρόνια μετά, σήμερα, μετά το γκρέμισμα των αγαλμάτων και την σιωπηρή απαγόρευση των σημαιών του Αμερικανικού Νότου ήρθε και η σειρά του Γουέιν.
Τον κατηγορούν, μετά θάνατον, για εμπάθεια, «ρατσισμό» και μισαλλοδοξία.
Επικαλούνται μάλιστα και κάποιες συνεντεύξεις που είχε δώσει το 1971 στις οποίες εξέφραζε τις απόψεις του για τους μαύρους και τους Ινδιάνους αλλά και για την υπεροχή των λευκών, όπως τον κατηγορούν.
Έφτασαν στο σημείο να τον ψεξουν και για τον ρόλο του στην ταινία- σταθμό του 1960 “Αλαμο”.
Του προσάπτουν ότι ενσάρκωσε στην ταινία τον εμβληματικό ήρωα Ντέιβιντ Κροκετ από το Τενεσί ο οποίος με ομάδα εθελοντών έσπευσε να υπερασπιστεί, μαζί με τους υπόλοιπους, το φρούριο Αλαμο.
Κατηγορούν τον Κροκετ, κάτι που περνά σήμερα με το me too, ως… μάτσο άνδρα.
Περιμένουμε από όλους αυτούς τους ευαίσθητους, που εάν δεν υπήρχαν ήρωες σαν τον Κροκετ, τον Πατ Γκάρετ, τον Συνταγματάρχη Κάστερ και άλλους δεν θα ζούσαν το “Αμερικανικό Όνειρο”, να ζητήσουν να δωθεί το Τέξας στο Μεξικό.