
Οι εκλογές έφθασαν στην Ιταλία και στις 25 Σεπτεμβρίου οι κάλπες περιμένουν τον νέο πρωθυπουργό, που πιθανόν θα είναι γυναίκα. Ή μάλλον υπάρχουν αρκετές πιθανότητες για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι. Όλα θα εξαρτηθούν από τα νούμερα που θα βγουν, δηλαδή τις περιβόητες ψήφους που πλέον ελέγχουν τις ψυχές μας.
Ας αφήσουμε όμως την φιλοσοφία και ας πάμε σε πρακτικά λόγια. Αναμφισβήτητα την Κυριακή θα νικήσει η λεγόμενη Κεντροδεξιά η οποία αποτελείται από μια συμμαχία της Lega Salvini, Fratelli d Italia και τον αιώνιο Silvio Berlusconi. Μια συμμαχία ετερόκλητη όπου βλέπουμε μαζί λαϊκιστές της Lega μαζί με την Meloni (πρώην νεοφασίστρια στα νιάτα της, τώρα φαίνεται μεγάλωσε και ωρίμασε) και τον Silvio τη προσωποποίησή του νεοκαπιταλισμού. Διαφωνίες πολλές μεταξύ τους αλλά έκαναν αυτό το μέτωπο για να εναντιωθούν στην Νέα Τάξη όπως λένε. Τώρα πως είναι ενάντια στην νέα τάξη , όταν και οι τρεις είναι υπέρ της ΕΕ και του ΝΑΤΟ και σε κάποιες άλλες θέσεις τους, εκτός του Berlusconi, απλά οι άλλοι δυο πετάνε και κάποια πατριωτική κορώνα ενάντιο στην μετανάστευση, τράπεζες κτλ. (να μην σχολιάσω για υποχρεωτικό εμβόλιο). Γενικά μπερδεμένες καταστάσεις που ποντάρουν μόνο στην διάσημη πολυθρόνα.
Σε περίπτωση λοιπόν νίκης του συνασπισμού αυτού, ενάντια στον άλλον της κέντρο αριστεράς, όποιο κόμμα πάρει μέσα στην συμμαχία το μεγαλύτερο ποσοστό με μεγάλη όμως διαφορά από το δεύτερο, θα γίνει πρωθυπουργός ο αρχηγός του κόμματος αυτού. Στην αντίθετη περίπτωση μάλλον πάμε για συζητήσεις και άλλα τέτοια. Αυτή είναι η εσωτερική απόφαση της Κεντροδεξιάς.
Αλλά ευτυχώς που υπάρχει και άλλη μια επιλογή για όσους θέλουν πραγματικά να μην ψηφίσουν συστηματικά και λαϊκίστικα κόμματα. Υπάρχει το κίνημα Italexit με θέσεις απλές και ξεκάθαρες, κάτι σαν μια επιλογή αυτών των προβληματισμένων, κυρίως εθνικιστών, που δεν θέλουν να ψηφίσουν τις κολοτούμπες της Melloni, την δοκιμασμένη και απογοητευτική Lega. Ο Luigi Paragone, αρχηγός του κινήματος αυτού, ιδεολογικά δεν έχει κανένα θέμα μνα συνεργαστεί με τους κακούς νεοφασίστες . Είδε ότι υπάρχουν αξιόλογοι άνθρωποι οι οποίοι έχουν στα βασικά θέματα τα ίδια πιστεύω και έτσι προχωρά μαζί τους.
Κωνσταντίνος Μποβιάτσος
More Stories
Το παραμύθι του Κωνσταντίνου
ά». Μιά φορά κι’ έναν καιρό, πριν από πολλά χρόνια σε μια όμορφη χώρα, ζούσε ένα μικρό παιδάκι, ο Κωνσταντίνος....
Sergion Ramelli, μια ιστορία που δημιουργεί ακόμη φόβο
Ανήμερα του ετήσιου εορτασμού του Σέρτζιο Ραμέλι, μας έρχεται στο νου σαν ένα χτύπημα εκείνη η νύχτα της 29ης Απριλίου...
Αρχαιοφουτουρισμός 20 χρόνια μετά: αυτό που μας βοήθησε να καταλάβουμε o Guillaume Faye
«Η ιστορία μας διδάσκει ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν τους πολιτισμούς τους με βάση κάποιο σχεδιασμό ούτε με δική τους...
Etsi mortuus urit… Αν και νεκρός, καίει ακόμη
«Θα έχεις κερδίσει. Το να σκοτωθείς από την τελευταία προσπάθεια δεν θα έχει πλέον σημασία αν οι άλλοι είναι εκεί,...
«Έκανα σκασιαρχείο απ’ τη ζωή»*, λίγα λόγια για τον Αλέξη Τραϊανό
του Άγγελου Δημητρίου«Ψάχνω τρόπο να πεθάνω γιατί θα μπούμε στην ΕΟΚ. Εγώ δεν θα μπω πουθενά», έγραφε το 1979 ο...
Pierre Drieu La Rochelle… in memoriam
«Αναζητώ συνεχώς τη μοναξιά για να παραδοθώ στον φόβο. Ο φόβος ήταν πάντα μαζί μου. Ως παιδί έριξα τον εαυτό...
Recent Comments