«Θα έχεις κερδίσει. Το να σκοτωθείς από την τελευταία προσπάθεια δεν θα έχει πλέον σημασία αν οι άλλοι είναι εκεί, στα όρια της καθαρής απεραντοσύνης της λύτρωσης. Τελικά είσαι τόσο χαρούμενος. Ξέρεις ότι εκεί βρίσκεται η μόνη ευτυχία. Τραγουδώ! Βροντάς τη φωνή σου στις κοιλάδες! Τύψεις και δάκρυα; Αλλά είναι το πιο μέτριο κομμάτι σου που έχει υποφέρει: αυτό που μόλις απέρριψες! Τα πιο δύσκολα τελείωσαν. Περίμενε. Σφίξτε τα δόντια σου. Σιωπά την καρδιά. Σκέψου μόνο την κορυφή! Ανέβα!».
Στη μέση της νύχτας, από έναν αυτοσχέδιο καταυλισμό στη Νορβηγία, περίπου είκοσι χιλιόμετρα από το Όσλο, ένα Heinckel απογειώνεται. Το δικινητήριο αεροσκάφος, όπως έγινε γνωστό αργότερα, ανήκε στον αρχιτέκτονα και υπουργό Εξοπλισμών του Τρίτου Ράιχ, Albert Speer. Η αυτονομία του είναι 2.150 χλμ. 150 λιγότερα για να πετάξει πάνω από τα Πυρηναία και να προσγειωθεί στην Ισπανία, το μόνο μέρος αλλά το ίδιο επισφαλές, σωτηρίας από την κομμουνιστική και καπιταλιστική παλίρροια που εξαπλώνεται στην Ανατολή και στη Δύση. Ήταν τρέλα να διασχίζεις τον μολυσμένο από τη συμμαχική αεροπορία ουρανό, με ένα αεροπλάνο χωρίς πινακίδες και φώτα. Από την άλλη όμως, όλα είναι προτιμότερα. Καλύτερα να γκρεμιστείς και να πέσεις στο έδαφος παρά να παραδοθείς. Η σβάστικα είναι ξεκάθαρα ορατή στα φτερά, η απόκρυψή της θα σήμαινε ότι θα προδώσει το αρχικό και απόλυτο νόημα αυτού του αγώνα για την Ευρώπη και την εθνικο-κοινωνική επανάσταση. Μέσα στο αεροπλάνο με τους τελευταίους πέντε συντρόφους του, είναι ο Léon Degrelle. Στο τιμόνι ο Albert, πιλότος της Luftwaffe που στη συνέχεια μετανάστευσε στην Αργεντινή. Το αδύνατο γίνεται πραγματικότητα. Με το πρώτο φως της νέας μέρας, να το San Sebastian, η αμμουδιά και η ρηχή του θάλασσα. Η τύχη τους προστατεύει για άλλη μια φορά, όμως και την τελευταία στιγμή μια έκρηξη στον κινητήρα παραλίγο να βυθίσει το αεροπλάνο και μετά από αυτό ο Degrelle βρίσκεται στο νοσοκομείο, γεμάτος κατάγματα από το χέρι μέχρι και σπασμένο πόδι. Ωστόσο παρά το γεγονός ότι βρίσκεται σε γύψο και υπό την προστασία της πολιτικής φρουράς, δεν χάνει ποτέ το χαμόγελό του, τον αλαζονικό αέρα κάποιου που του αρέσει να ρίχνεται στη μάχη. Κάθε ζωή έχει το ηρωικό της πέρασμα όπως είπε ο Σοπενχάουερ.
Στις 31 Μαρτίου 1994, στο νοσοκομείο Sant’Antonio στη Μάλαγα, ο Degrelle πέθανε σε ηλικία ογδόντα οκτώ ετών, εκ των οποίων σχεδόν τα πενήντα πέρασαν στην Ισπανία. Συμμετείχε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ως απλός στρατιώτης, εγκαταλείποντας τη θέση του ως πολιτικός και ηγέτης του Ρεξισμού. Ήταν από εκείνες τις προσωπικότητες που άφησαν ίχνη. Πολλοί ήταν εκείνοι που τον αγάπησαν και τον ακολούθησαν στη σταυροφορία κατά του μπολσεβικισμού σε εκείνη τη γη της Ρωσίας όπου οι στρατιώτες του Degrelle επέδειξαν μεγάλη στρατιωτική ικανότητα. Ο Leon Degrelle παρέμεινε με τους στρατιώτες του μέχρι το τέλος της σύγκρουσης. Τον Ιούνιο του 1941, οι εθνικές δυνάμεις της Ευρώπης ενώθηκαν στον αγώνα κατά της ΕΣΣΔ. Εθελοντές από όλη την ήπειρο, φορώντας τη στολή των SS, πολέμησαν μαζί για τα ίδια πολιτικά ιδανικά. Ο φασισμός τελικά έγινε ευρωπαϊκός. Οι Βέλγοι, σύμφωνα με τη γλώσσα τους, συγκεντρώθηκαν σε μια Φλαμανδική λεγεώνα και μια λεγεώνα της Βαλλωνίας. Ο Degrelle, από απλός στρατιώτης, κατάφερε να γίνει Στρατηγός, διακρίνοντας τον εαυτό του για τις πράξεις ανδρείας του. Και δεν ήταν μόνο ένας στρατιώτης αλλά και ένα είδος φιλοσόφου αφού άφησε ένα μεγάλο πνευματικό έργο.
Νομίζω ότι το πιο δημοφιλές βιβλίο του Leon Degrelle είναι το «Μilitia», (τίτλος προτωτύπου “Les Ames qui brilent”) που μπορεί να θεωρηθεί το βιβλίο των βιβλίων. Ένα εγχειρίδιο όπου μπορείτε να βρείτε ιδέες για να είστε χαρούμενοι και σχεδόν ευτυχισμένοι άνθρωποι. Ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί και να υπογραμμιστεί σε κάθε γραμμή (θα εκδοθεί και στα ελληνικά). Η ιστορία του Degrelle είναι η αφήγηση ενός στρατιώτη που έχει επιστρέψει από τον πόλεμο και αρχίζει να γράφει το ταξίδι που έχει κάνει. Όλα όσα χρειάζεται να γνωρίζει ένας άντρας για να κάνει τη ζωή του μια υπέροχη περιπέτεια μεταξύ πίστης και τιμής. Το έργο αυτό στις σελίδες του δείχνει ότι κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει το θάρρος να αντιμετωπίσει τις σκληρές μάχες της ζωής. Όταν η απόγνωση φτάσει στην καρδιά του ανθρώπου και εκεί που φαίνεται ότι όλα χαλάνε, τότε ο άνθρωπος πρέπει να πιστέψει για άλλη μια φορά στον εαυτό του και στον δρόμο που γίνεται όλο και πιο δύσκολος. Τίποτα δεν χάνεται ποτέ και η ζωή αξίζει πάντα να τη ζεις. Δεν χρειάζεται να τα παρατάς αλλά να κρατάς πάντα την τιμή σου ψηλά. Στο τέλος ο τραυματίας στρατιώτης Degrelle καταφέρνει να δώσει τον καλύτερο εαυτό του για να αναρρώσει από τις αντιξοότητες. Όταν φτάσει κάποιος στον πάτο, τότε πρέπει να ψάξει με τις δικές του δυνάμεις για την ώθηση που τον κρατάει και τον κάνει να παλεύει και να κερδίσει. Ο άνθρωπος έχει μέσα του μια κρυμμένη δύναμη που μπορεί να τον ανεβάσει. «Ο ήλιος λάμπει και για μένα… Αλλά μόνο ο πιστός είναι πραγματικά δυνατός».
Η ζωή του Leon Degrelle σημαδεύτηκε από σταυρούς, ήταν γεμάτη με πλήθος εμποδίων, τα οποία σταδιακά ξεπέρασε. Τι πιο σοβαρό από το να κατηγορούν κάποιον ότι έκανε πράγματα που σκεφτόταν και πίστευε ότι τα έκανε για καλό. Οι Βέλγοι μαζί με χιλιάδες άλλους Ευρωπαίους είχαν πάει να πολεμήσουν εναντίον της Ρωσίας όχι ως μισθοφόροι αλλά για ιδεολογικούς λόγους. Εκείνες οι δυνάμεις είχαν στην πραγματικότητα συγκεντρωθεί για να πολεμήσουν ένα κοινωνικό σύστημα που είχε ήδη δώσει αμέτρητα στοιχεία βαρβαρότητας. Για τους Βέλγους, ειδικότερα, ήταν θέμα εξαγοράς της ατιμίας της ήττας που υπέστη το 1940. Όλα, όμως, ήταν μάταια. Η μεραρχία “Wallonien” αιμορραγεί μέχρι θανάτου στον θύλακα του Ckerkassy, στη Novo- Buda, όπου ο Degrelle γίνεται διοικητής της μονάδας (είχε φύγει στην πραγματικότητα ως απλός στρατιώτης), στην – Εσθονία. Ο Degrelle καταλαβαίνει από πολύ καιρό ότι η ήττα είναι αναπόφευκτη. Δεν ξέχασε ποτέ τους συντρόφους του που έπεσαν στη μάχη και δεν παρέλειψε ποτέ να τα γράψει στα βιβλία του.
Και ο Leon ήταν πάντα εκεί, για τα αδέρφια του, συμπατριώτες του και μη, για μια ιδέα που έβλεπε πέρα από τις συμμαχίες και τις ισορροπίες εκείνης της εποχής του πολέμου, για μια Ευρώπη χωρίς δεσμούς ή ηγεμονίες, οποιουδήποτε τύπου και οποιουδήποτε χρώματος. Σίγουρα επέλεξε και διάλεξε μια ηττημένη συμμαχία. Το διάλεξε καλοπροαίρετα και νομίζοντας ότι ήταν ο μόνος δυνατός τρόπος για να χειραφετηθεί από την αστική και απατεώνα βαρβαρότητα που κυβέρνησε κουρασμένα την ήπειρό του και την πατρίδα του, που συμμαχούσε με την ακόμη πιο μίζερη και αδαή υπερπόντια χώρα, τις ΗΠΑ. Ούτε οι Ρώσοι ούτε οι Αμερικάνοι λοιπόν, πρέπει να μας διδάξουν τον σωστό δρόμο. Ούτε η σοβιετική αποστροφή και καταπίεση αλλά ούτε ο θανατηφόρος αμερικανικός φιλελευθερισμός. Δυο συστήματα που παρουσιάζουν την επικείμενη ηγεμονία των δύο μπλοκ στη Δύση την Ανατολή αλλά και σε ολόκληρο τον πλανήτη. Πώς μπορείς να τον κατηγορήσεις εκ των υστέρων; Τα αποτελέσματα είναι εκεί για να τα δουν όλοι, ακόμα και για όσους έχουν δεμένα τα μάτια για μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτό που μένει όμως στο πέρασμα του χρόνου και παρά το χρόνο, στην ιστορία και παρά την ιστορία, είναι τα λόγια του και να σηματοδοτήσει κάποιος τις ευγενείς πράξεις. Είτε μοιράζονται είτε όχι, τα λόγια του στρατηγού Degrelle έρχονται κατευθείαν από ψηλά και πηγαίνουν προς τα πάνω, για να επιστρέψουν σε εμάς ως μια απέραντη ηχώ, μια ζωντανή πρόσκληση να μην τα παρατήσουμε ποτέ, ν συνεχίσουμε καθαρά με τη νεότητα του παιδιού. Για να μπορέσουμε να κοιτάξουμε ευθέως στο πρόσωπο αυτό το τέρας, αυτό το παμφάγο χταπόδι της παγκόσμιας και αδιάκριτης εποχής μας. Ενάντια στον σύγχρονο κόσμο και μέσα από τα ερειπιά του. Χρόνος κοιμισμένος, αλίμονο σε όλους μας, ένας κρυφός χρόνος, μιμητικός και αναποφάσιστος, μακριά από την εξέγερση και την προειδοποίησή της: «Η μοίρα να μας βρίσκει πάντα δυνατούς και άξιους».
Η ιστορία του μεγάλη και πλούσια, όπως στο Βέλγιο επικεφαλής του κινήματος “Rex”, όπως η έμπνευση που ήτανε ο ίδιος για τον δημιουργό Herge για το περίφημο σκίτσο του τον Tin Tin, όπως στο Μεξικό με τους Cristeros ενάντια στον αιμοσταγή κομμουνιστή δικτάτορα, έπειτα στο ανατολικό μέτωπο για να συνεισφέρει στην πρώτη γραμμή στην οικοδόμηση μιας άλλης Ευρώπης, έχοντας επίγνωση ότι μόνο η αξιοπρέπεια που αποκτήθηκε με τα όπλα θα φίμωνε ορισμένες ηγεμονικές τάσεις εντός της εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας. Είναι γνωστά αυτά σε όποιον έχει διαβάσει τα βιβλία του. Αν και η Ευρώπη που ήλπιζε δεν έχει πραγματοποιηθεί, κάτω από τον καταπιεστικό μανδύα της μυστικοποίησης και της αφάνειας μιας “μανιχαϊκής” ιστοριογραφίας, ίσως ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο, το μάθημα ζωής του παραμένει σε μερικούς από εμάς το σημάδι μιας ελπίδας από τη διατήρηση και μιας υπερηφάνειας για διατήρηση.