Όλοι σήμερα ασκούν κριτική, «εξεγείρονται», επισημαίνουν τα κακώς κείμενα. Ωστόσο, άλλο δεν κάνουν από το να σκιαμαχούν. Διότι δεν έχουν τις προϋποθέσεις για να ασκήσουν μια κριτική του συστήματος καθ’ ολοκληρίαν, εξυπαρχής.
Λείπουν οι προϋποθέσεις για να πληγούν οι κατεστημένες δομές, αδυνατεί ο «μέσος πολίτης» να αναχθεί στις πρώτες αιτίες, να εντοπίσει την ρίζα της παθογένειας.
Οι Εθνικιστές, εδώ και δεκαετίες είχαν εντοπίσει τις αιτίες και διαμόρφωσαν μια αντι-πολιτική. Κάτι που τους στιγμάτισε ως αντιδραστικούς, ως περιθωριακούς αναζητητές ενός ουτοπικού ιδανικού.
Οι πολιτικοί του συρμού, στην καλύτερη περίπτωση επιδιώκουν μια ειρηνική μεταβολή, το χτίσιμο νέων «μοντέλων» πάνω στα ήδη σαθρά θεμέλια. Και γι’ αυτό αποτυγχάνουν. Μια απλή μορφοποίηση των δεδομένων δεν αρκεί, διαιωνίζει την παθολογία. Το σύστημα έχει ικανές δικλείδες ασφαλείας, για να ανακυκλώνεται και να αυτοτροφοδοτείται, να δημιουργεί τεχνητές κρίσεις από τις οποίες εξέρχονται ενισχυμένες οι υπάρχουσες εξουσιαστικές δομές.
Οι Εθνικιστές, τασσόμαστε μοιραία στον ρόλο της ηθικής και πνευματικής πρωτοπορίας μέσα στην λαϊκή κοινότητα, γι’ αυτό φύσει και θέση αποκλείεται από μεριάς μας κάθε λαϊκιστική προσέγγιση των κοινωνικών προβλημάτων. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, ότι ο λαός μας βρίσκεται σε μια κατάσταση βαθιάς παρακμής εδώ και πολύ καιρό, παραδομένος στον ατομισμό, στον ηδονισμό, στην κάλυψη των πιο ταπεινών ενστίκτων. Έχει αντιστρέψει τις προτεραιότητες και αποδίδει σημασία σε εκείνα που τον ρίχνουν ακόμα πιο χαμηλά.
Σε μία τέτοια συγκυρία η κριτική που πρέπει να του ασκηθεί πρέπει να είναι σκληρή. Δεν είναι οι Εθνικιστές που οφείλουν να καταπέσουν στο επίπεδό του, αλλά αυτός ο λαός θα πρέπει να κοιτάξει ψηλά προς το παράδειγμα που αυτοί του δίνουν.
Η συστράτευση με τα «λαϊκά αιτήματα» δεν σημαίνει τον συμβιβασμό με τα παθολογικά στοιχεία του λαού, δεν επιτάσσει την ωραιοποίησή τους. Κάθε λύση ή πρόταση που διέρχεται μέσω της μαζοποίησης και της ταύτισης με την μαζική νοοτροπία αποτελεί μια ήττα, που αποβαίνει τελικά κατά των συμφερόντων του ίδιου του λαού, ο οποίος σε τελική ανάλυση έχει ανάγκη από έναν οδοδείκτη προς την ανάταση, όχι την ικανοποίηση των βραχυπρόθεσμων αιτημάτων του.
Είναι ανάγκη να καταστεί σαφές ότι καθόσον δικαιωνόμαστε από τα γεγονότα, πρέπει να οδηγούμαστε σε μια συνεχή ριζοσπαστικοποίηση, η οποία αναπότρεπτα θα έχει αργά ή γρήγορα κοινωνικό αντίκτυπο.
Άγγελος Δημητρίου
Recent Comments