Η οργή των Εθνικιστών, κάθε άλλο παρά όμοια είναι με την περιρρέουσα μιζέρια και κακομοιριά των Νεοελλήνων, με τους κοπετούς και τις οιμωγές τους, με την απογοήτευση και την (άδικη) αγανάκτησή τους.
Ένα λαός που εδώ και πολλά χρόνια, λειτουργεί στον ατομικό και συλλογικό βίο σαν κακόγουστη, αναιδής, κακοσχηματισμένη πλέμπα, σαν ψωραλέα, λιμασμένη αγέλη, «έχει δικαίωμα» να οργίζεται;
Ένας λαός που διέπραξε και διαπράττει ύβρεις απέναντι στις γενιές που έφυγαν και στις γενιές που θα έρθουν, ύβρεις που ακόμα δεν έχει ξεπληρώσει, αμαρτήματα από τα οποία ακόμα δεν έχει διδαχθεί και τα οποία δεν έχει καλά –καλά συνειδητοποιήσει, ένας τέτοιος λαός «έχει δικαίωμα» να οργίζεται;
Κάποιοι θέλουν να ξαναγυρίσουμε στον απολεσθέντα παράδεισο του βαλκανοποιημένου νεοελληνικού επαρχιωτισμού με το ευρωπαϊκό στρατσόχαρτο για περιτύλιγμα (ή χωρίς αυτό).
Εμείς πάλι όχι!
Η δική μας οργή είναι διαφορετική. Είναι η οργή μιας γενιάς που δεν έχει τίποτα να χάσει εκτός απ’ τον αμόλυντο εαυτό της, που δεν έχει και δεν θέλει πουθενά αλλού να πάει, είναι η απαισιόδοξη οργή για τον Τόπο της που οδηγείται στο ιστορικό του τέλος. Απέναντι σε αυτήν την οργή, καμιά «λαϊκή αγανάκτηση» της κατσαρόλας και του ζουρνά, της ψήφου και του «κεκτημένου», του χαμένου ρουσφετιού και του επιδόματος, της «απαξιωμένης κλαδικής» και του «συνδικάτου», του «κοινωνικού φιλελευθερισμού» των σαπιοκοιλιάδων και της «proti fora aristera», δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί με αξιώσεις ποιοτικής κατίσχυσης.
Σμιλεύουμε και σφυρηλατούμε την οργή μας. Την καλλιεργούμε. Την αξιοποιούμε. Και την διοχετεύουμε σε ό,τι τελικά είναι ο Εθνικισμός: η ανώτερη συνείδηση, η κατανόηση των πραγμάτων, η αλήθεια και όχι μια οπτική της αλήθειας.
Με αγάπη και δυναμισμό, διαδίδουμε την Εθνικιστική Ιδέα, συνεχίζουμε να δηλώνουμε διαφορετικοί και να ζούμε ως τέτοιοι.
Με αυξανόμενη ποιότητα, προβάλλουμε τις Παραδοσιακές Αρχές, εμμένουμε σταθεροί στην πίστη μας για την ύπαρξη ενός κόσμου τιμής και αξιοπρέπειας, ενός κόσμου ομορφιάς και αρχοντιάς.
Άγγελος Δημητρίου
More Stories
Sergion Ramelli, μια ιστορία που δημιουργεί ακόμη φόβο
Ανήμερα του ετήσιου εορτασμού του Σέρτζιο Ραμέλι, μας έρχεται στο νου σαν ένα χτύπημα εκείνη η νύχτα της 29ης Απριλίου...
Αρχαιοφουτουρισμός 20 χρόνια μετά: αυτό που μας βοήθησε να καταλάβουμε o Guillaume Faye
«Η ιστορία μας διδάσκει ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν τους πολιτισμούς τους με βάση κάποιο σχεδιασμό ούτε με δική τους...
Etsi mortuus urit… Αν και νεκρός, καίει ακόμη
«Θα έχεις κερδίσει. Το να σκοτωθείς από την τελευταία προσπάθεια δεν θα έχει πλέον σημασία αν οι άλλοι είναι εκεί,...
«Έκανα σκασιαρχείο απ’ τη ζωή»*, λίγα λόγια για τον Αλέξη Τραϊανό
του Άγγελου Δημητρίου«Ψάχνω τρόπο να πεθάνω γιατί θα μπούμε στην ΕΟΚ. Εγώ δεν θα μπω πουθενά», έγραφε το 1979 ο...
Pierre Drieu La Rochelle… in memoriam
«Αναζητώ συνεχώς τη μοναξιά για να παραδοθώ στον φόβο. Ο φόβος ήταν πάντα μαζί μου. Ως παιδί έριξα τον εαυτό...
Αι «ειδοί του Μαρτίου» και η δολοφονία του Ιούλιου Καίσαρα
Η Λέξη Ειδοί προέρχεται από την λατινική λέξη Idus που σημαίνει ήμισυ και αναφέρεται στην ημέρα που διαιρεί τον μήνα...
Recent Comments