Η οργή των Εθνικιστών, κάθε άλλο παρά όμοια είναι με την περιρρέουσα μιζέρια και κακομοιριά των Νεοελλήνων, με τους κοπετούς και τις οιμωγές τους, με την απογοήτευση και την (άδικη) αγανάκτησή τους.
Ένα λαός που εδώ και πολλά χρόνια, λειτουργεί στον ατομικό και συλλογικό βίο σαν κακόγουστη, αναιδής, κακοσχηματισμένη πλέμπα, σαν ψωραλέα, λιμασμένη αγέλη, «έχει δικαίωμα» να οργίζεται;
Ένας λαός που διέπραξε και διαπράττει ύβρεις απέναντι στις γενιές που έφυγαν και στις γενιές που θα έρθουν, ύβρεις που ακόμα δεν έχει ξεπληρώσει, αμαρτήματα από τα οποία ακόμα δεν έχει διδαχθεί και τα οποία δεν έχει καλά –καλά συνειδητοποιήσει, ένας τέτοιος λαός «έχει δικαίωμα» να οργίζεται;
Κάποιοι θέλουν να ξαναγυρίσουμε στον απολεσθέντα παράδεισο του βαλκανοποιημένου νεοελληνικού επαρχιωτισμού με το ευρωπαϊκό στρατσόχαρτο για περιτύλιγμα (ή χωρίς αυτό).
Εμείς πάλι όχι!
Η δική μας οργή είναι διαφορετική. Είναι η οργή μιας γενιάς που δεν έχει τίποτα να χάσει εκτός απ’ τον αμόλυντο εαυτό της, που δεν έχει και δεν θέλει πουθενά αλλού να πάει, είναι η απαισιόδοξη οργή για τον Τόπο της που οδηγείται στο ιστορικό του τέλος. Απέναντι σε αυτήν την οργή, καμιά «λαϊκή αγανάκτηση» της κατσαρόλας και του ζουρνά, της ψήφου και του «κεκτημένου», του χαμένου ρουσφετιού και του επιδόματος, της «απαξιωμένης κλαδικής» και του «συνδικάτου», του «κοινωνικού φιλελευθερισμού» των σαπιοκοιλιάδων και της «proti fora aristera», δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί με αξιώσεις ποιοτικής κατίσχυσης.
Σμιλεύουμε και σφυρηλατούμε την οργή μας. Την καλλιεργούμε. Την αξιοποιούμε. Και την διοχετεύουμε σε ό,τι τελικά είναι ο Εθνικισμός: η ανώτερη συνείδηση, η κατανόηση των πραγμάτων, η αλήθεια και όχι μια οπτική της αλήθειας.
Με αγάπη και δυναμισμό, διαδίδουμε την Εθνικιστική Ιδέα, συνεχίζουμε να δηλώνουμε διαφορετικοί και να ζούμε ως τέτοιοι.
Με αυξανόμενη ποιότητα, προβάλλουμε τις Παραδοσιακές Αρχές, εμμένουμε σταθεροί στην πίστη μας για την ύπαρξη ενός κόσμου τιμής και αξιοπρέπειας, ενός κόσμου ομορφιάς και αρχοντιάς.

Άγγελος Δημητρίου