Ο μοντέρνος άνθρωπος δεν δημιουργεί, πιθηκίζει. Δεν διακινδυνεύει, δειλιάζει. Δεν θυσιάζεται, εξασφαλίζεται. Βρισκόμαστε σήμερα αντιμέτωποι με έναν ολοκληρωμένο τύπο ανθρώπου, με μια συνολική θεώρηση της ζωής. Και έχουμε να προτείνουμε μια νέα, την δική μας. Αυτή θα πρέπει να είναι η σκέψη κάθε φορά που αντικρίζουμε ένα ζήτημα μικροπολιτικής, κάθε φορά που η καθημερινή ζωή τοποθετεί μπροστά μας μια έκφραση του μοντέρνου τρόπου ζωής.
Όπως ο μοντερνισμός μας κατακλύζει και τείνει να μας συμπαρασύρει, με τον ίδιο τρόπο καθολική και σθεναρή πρέπει να είναι η άρνησή του από μέρους μας. Γιατί κανείς δεν μπορεί να δουλεύει σε δύο αφέντες. Εχθρός λοιπόν δεν είναι ο «πολιτικός αντίπαλος», αλλά κάθε πτυχή αυτής της τάξης πραγμάτων που δρα διαλυτικά και αφομοιωτικά. Μετέχουμε αναγκαστικά αυτού του κόσμου και γινόμαστε κι εμείς οι ίδιοι χωρίς την θέλησή μας φορείς της παρακμής στον έναν ή τον άλλον βαθμό. Γι’ αυτό και είναι επιτακτικό να ξεριζώνουμε όπου εντοπίζουμε το πνεύμα αυτό που μας θέλει δέσμιους.
Με τον ίδιο τρόπο, η αντίληψή μας για την πολιτική πρέπει να πλατύνει, αγκαλιάζοντας ολόκληρη την ζωή μας, λαμβάνοντας την πολυεπίπεδη χροιά της ολοκληρωμένης κοσμοθεωρίας που θα συνοδεύει την σκέψη και την δράση, κάθε μας βήμα στο ενάντιο περιβάλλον. Έτσι θα τεθούν οι βάσεις για μια αντανακλαστική αντίδραση, μια νοοτροπία με τον χαρακτήρα της εθνικής λαϊκής αντιεξουσίας.
Κάθε επιλογή έχει και το τίμημά της, και όπως γίνεται φανερό, το να είναι κανείς εθνικιστής στην δεύτερη χιλιετία δεν είναι μια ανέξοδη απόφαση. Γίνεται αμέσως το μαύρο πρόβατο, ο μιαρός και ο στιγματισμένος, ο φορέας της ιδέας του απόλυτου κακού. Για να αντεπεξέλθουμε των δυσχερειών είναι σημαντικό οι δικές μας κοινότητες να έχουν επάρκεια, δρώντας αντισταθμιστικά.
Σε ένα μεταπολιτικό πλαίσιο με πολυσχιδή παρουσία. Ο μονήρης είναι ευάλωτος, η συντροφικότητα ωστόσο ενέχει δύναμη. Η ηθελημένη αυτο- αποβολή από το πνεύμα των καιρών δεν είναι αναχωρητισμός και απραξία. Είναι θέση και λόγος, είναι αντίπραξη και αντίδραση. Είναι μια στάση ζωής που κρύβει ελπίδα και οραματίζεται το μέλλον με υγιείς όρους.
Άγγελος Δημητρίου
More Stories
Sergion Ramelli, μια ιστορία που δημιουργεί ακόμη φόβο
Ανήμερα του ετήσιου εορτασμού του Σέρτζιο Ραμέλι, μας έρχεται στο νου σαν ένα χτύπημα εκείνη η νύχτα της 29ης Απριλίου...
Αρχαιοφουτουρισμός 20 χρόνια μετά: αυτό που μας βοήθησε να καταλάβουμε o Guillaume Faye
«Η ιστορία μας διδάσκει ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν τους πολιτισμούς τους με βάση κάποιο σχεδιασμό ούτε με δική τους...
Etsi mortuus urit… Αν και νεκρός, καίει ακόμη
«Θα έχεις κερδίσει. Το να σκοτωθείς από την τελευταία προσπάθεια δεν θα έχει πλέον σημασία αν οι άλλοι είναι εκεί,...
«Έκανα σκασιαρχείο απ’ τη ζωή»*, λίγα λόγια για τον Αλέξη Τραϊανό
του Άγγελου Δημητρίου«Ψάχνω τρόπο να πεθάνω γιατί θα μπούμε στην ΕΟΚ. Εγώ δεν θα μπω πουθενά», έγραφε το 1979 ο...
Αι «ειδοί του Μαρτίου» και η δολοφονία του Ιούλιου Καίσαρα
Η Λέξη Ειδοί προέρχεται από την λατινική λέξη Idus που σημαίνει ήμισυ και αναφέρεται στην ημέρα που διαιρεί τον μήνα...
Ξαναδιαβάζοντας τον Καζαντζάκη: «ο Ανήφορος»
Είχα να διαβάσω Καζαντζάκη από την εφηβεία μου: ήταν ο πιο επιδραστικός συγγραφέας για μένα εκείνη την περίοδο. Κι όχι...
Recent Comments