Ήταν 20 Ιουλίου του 1974… Μας ξύπνησαν οι φωνές της γειτόνισσας…
“Πόλεμος! Πόλεμος”!
“Τον άντρα μου τον πήραν στην επιστράτευση”!
Ήταν 20 Ιουλίου… Του προφήτου Ηλιού… Όλο το χωριό ήταν μαζεμένο στην εκκλησία… Φωνές και κλάματα παντού… Όλο το χωριό ανάστατο…
“Πόλεμος”!
Το βράδυ δεν μπαίναμε στα σπίτια, κοιμόμασταν έξω στρωματσάδα… Όλο το χωριό θεοσκότεινο… Το ψυγείο σκεπασμένο με κουβέρτα, να μην φαίνεται το φωτάκι… Όλη τη μέρα την βγάζαμε στα χωράφια… Τ’ αεροπλάνα! Θε μου! Τι στριγκλιές! Τι βουητό! Τα παιδιά κλαίγανε συνέχεια!
“Άμα είναι να ζούμε έτσι καλύτερα να πεθάνουμε”!
“Ησυχάστε! Θα περάσει”!
“Ο γάμος ματαιώθηκε! Τον γαμπρό τον πήραν στην επιστράτευση”!
Μια καλαμαρού φώναζε απ’ το μπαλκόνι! “Γυρισε ο Καραμανλής! Έπεσε η χούντα”!
Ο θείος Κόκος μάς χαιρετούσε απ’ το φορτηγό που μετέφερε τους φαντάρους…
Λίγες μέρες μετά… Ο δεύτερος Αττίλας…! Τ’ αεροπλάνα! Πάλι τ’ αεροπλάνα! Βομβαρδισμοί! Να πιάνεται η ψυχή σου!
“Οι Τούρκοι! Έρχονται οι Τούρκοι”!
“Λίγα πράματα πάρτε! Για λίγο είναι! Θα ξαναγυρίσουμε”!
Μια κουβέρτα… Κάτι παστές σαρδέλες… Ένα όπλο δίχως σφαίρες…
“Να προσέχετε τον παπά! Είναι εοκαβίτης”!
“Πού πας; Έρχονται οι Τούρκοι”!
“Στην εκκλησία! Τα δισκοπότηρα! Μην τα μαγαρίσουν οι σκύλοι”!
“Τον παππού! Μην ξεχάσετε να πάρετε τον παππού”!
“Μην κλαίς! Μην φοβάσαι! Θα ξαναγυρίσουμε”!
“Όχι από ‘κει! Έρχονται οι Τούρκοι”!
“Γρήγορα! Δεν θα προλάβουμε”!
41 χρόνια μετά… Κάποιοι θυμούνται… Τον πόλεμο… Την προδοσία… Την γη μας! Τους ήρωες… Τους νεκρούς… Τους πρόσφυγες… Τους χιλιάδες αγνοουμένους… 41 χρόνια μετά… ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ! Την σκλαβωμένη μου πατρίδα! Τα χώματα των πατέρων μου!
“Η εκδίκησή μας θα είναι το γέλιο των παιδιών μας” (Bobby Sands)
Άγγελος Δημητρίου
από το βιβλίο “Η ποιητική του Ανορθολογισμού”