«Ωμοιώθην πελεκάνι ερημικώ, εγενήθην ωσεί νυκτικόραξ εν οικοπέδω»
(Ψλ. 101)
Ακούς από μακριά τον ήσυχο άνεμο των χρωμάτων;
Ακούς την γλώσσα της λύκαινας καθώς ξεδιψάει
απ’ την σμαραγδένια λίμνη του απογεύματος;
Μακριά πολύ μακριά
όταν πιάνει να χειμωνιάζει η λευκότητα των δέντρων…
Είναι το Βόρειο Σέλας αυτή η συντετριμμένη μουσική…
Είναι το Βόρειο Σέλας την ώρα που σκεπάζει το πένθος
του νυχτερινού ουρανού,
γιατί τ’ αστέρια βούλιαξαν σε στρώμα από μέλι κόκκινο…
Γιατί ίσως έρχεται μια παραμορφωμένη Άνοιξη…
Είναι το Βόρειο Σέλας…
Αρκέσου στην αυτοκέφαλη μελωδία του χειμώνα
Που πάντα χορεύει μέσα σου…
Ψυχή του δάσους μακάρια γεροντική χιονονιφάδα
Το περίγραμμα της ψυχής μου
Ορίζοντες από ιριδίζοντα γλυκά σκοτάδια
Παμπάλαια δέντρα με υψωμένα χέρια
Υπνώθηκε η μουσική του χιονιού
Πέρα κάτι γεμίζει την ακοή μας…
Από το βιβλίο του Άγγελου Δημητρίου, «εκ κοιλίας Άδου», εκδόσεις Λόγχη, 2018