Τελικά τι έχει νόημα σ’ αυτή την ζωή; Ποιο είναι το νόημα όσων κάνουμε και όσων παραλείπουμε; Ποια η αιτία και ποιος ο σκοπός; Τι θα έχουμε να πούμε όταν κάνουμε τον απολογισμό, όταν μας ζητηθεί ο λογαριασμός;
Τρέχουμε για την επιβίωση, πασχίζουμε για κάποιο ακαθόριστο μέλλον και τελικά, τα πάντα σαρώνει ο χρόνος.
Κυνηγάμε όνειρα, τρέφουμε τον εγωισμό και την ματαιοδοξία, χάνουμε αξιοπρέπεια και τιμή για το χρήμα και την δόξα. Και τελικά, τα πάντα σαρώνει ο χρόνος.
Ο Φουντούλης και ο Καπελώνης μας είπαν, ότι αξίζει ο θάνατος, όταν πρόκειται για πράγματα που η έλλειψή τους απαλείφει και το νόημα. Γι’ αυτό αξίζει να πεθαίνει κανείς, όταν του παίρνουν εκείνο που του δίνει νόημα και σκοπό. Για μια μεγάλη αγάπη, για μια μεγάλη ιδέα. Για την ελευθερία και την ακεραιότητα. Μας είπαν ακόμα ότι υπάρχουν πράγματα πολυτιμότερα από την ζωή μας, την ζωούλα μας, που με τόσο πανικό φροντίζουμε να περιφρουρούμε.
Για κάποιους οι δύο σύντροφοι δεν ήταν άνθρωποι. Και πράγματι. Ήταν κάτι περισσότερο. Ήταν κάτι σαν όλους εκείνους τους ήρωες, τους λιγοστούς σε σχέση με την μάζα, που παρέδωσαν την ζωή τους με αφέλεια και αθωότητα. Ήταν από αυτούς που δεν έκαναν “δεύτερες σκέψεις”, δεν έκαναν υπολογισμούς. Ήταν από εκείνους τους ήρωες- “ηλίθιους” που ζούσαν για να προσφέρουν, που πέθαναν προσφέροντας. Ήταν από αυτούς που καταξίωσαν την λέξη “ζωή”, με τον θάνατό τους.
Σύντροφοι, κι αν οι άνθρωποι σας ξεχάσουν, κι αν εμείς οι ίδιοι σας ξεχάσουμε, εσείς το ξέρετε ήδη πολύ καλά: στις νήσους των μακάρων, στους ουράνιους τόπους, δεν χωράει η λησμονιά.